Η κίτρινη ροδιά
Διέρρηξαν την κατοικία της Σιωπής μου αφήνοντας ίχνη
παντού. Δυο λέξεις στη φρουτιέρα, μια πινελιά ψηλά στο κε-
φαλόσκαλο, μισό τραγούδι στο σβησμένο τζάκι, ένα ανθο-
λόγιο στο παραθύρι. Και στη λευκή την κλίνη μιαν ανάμνη-
ση αιμορραγούσα.
Τι νύχτα κι αυτή! Στον ανατολικό κήπο η μικρή ροδιά
εγκυμονούσε υποσχέσεις. Εν μέσω φθινοπώρου. Κι ας ήταν
κίτρινη η φυλή της.
Η Αλήθεια είναι ότι ξεχάστηκα.
Το σπιτικό ήταν φτωχό. Ποιος νοιαζόταν για μένα; Όλα
τα τιμαλφή τα είχα χάσει τότε που πάσκιζα να βγω στην
όχθη κολυμπώντας και ήταν το χέρι του θεού που μ’ άρπα-
ξε απ’ τα μαλλιά, καθώς πνιγόμουν· και επειδή ήταν βαριά
η χούφτα μου, με χτύπησε δυνατά και λύθηκα– έτσι, λένε,
αναίσθητους τους σώζουν τους ανθρώπους. Και όταν συ-
νήλθα, είδα τον ουρανό ανάποδα και κάποιον ξένο που
’φευγε· και δεν είχα το μυαλό μου λαγαρό να αποτιμήσω το
μέγεθος της απώλειας. Όμως, είχα λησμονήσει, έτσι κι αλ-
λιώς, τι έσφιγγα με τόση απελπισία. Το μόνο που θυμόμουν
ήταν το βάρος που με βύθιζε· αλλά δε γνώριζα αν ήταν τα
— 81 —
-
δάχτυλα σφιγμένα από τον πόνο κι αν ήταν βαρύς ο φόβος
που αιώνες κουβαλούσα.
Τον καιρό που αποφάσισα να στεγάσω εδώ τη σιωπή
μου είχα κατανοήσει πως ήταν το μόνο πολύτιμο που είχα.
Τη βρήκα εκεί στο φράχτη, ρακένδυτη. Έμοιαζε με άφωνη
κραυγή. Στην αρχή σκέφτηκα να τη διώξω. Όμως, σαν είδα
άδεια την αλάνα και τους κισσούς να ανεβαίνουν στον ου-
ρανό, σκέφτηκα τη φρίκη της μοναξιάς και τρόμαξα.
Είχε εχθρούς; με ρώτησαν στην ανάκριση. Τότε κατάλα-
βα πως η διάρρηξη είχε και αίμα. Μόνο που δεν μπορούσα
να ξεχωρίσω αν ήταν φρέσκια η πληγή ή βρέθηκε ο κρυψώ-
νας της παλιάς μου.
Η κατάσταση είχε αποκτήσει μια περιπλοκή μεγάλη. Δι-
αισθανόμουν ότι όπου να ’ναι θα διατυπωθούν φριχτές υπό-
νοιες για μένα – δεν γίνεται μια καθώς πρέπει δικαστική διε-
ρεύνηση να αγνοήσει τις στατιστικές των εγκλημάτων, ιδι-
αίτερα αυτών που είναι υπεράνω κλοπής.
Ενώ όμως η κατάσταση ήταν αρκούντως σοβαρή, εγώ
δεν μπορούσα να ξεχάσω την φθινοπωρινή κυοφορία της κί-
τρινης ροδιάς. Ήταν κάτι παραπάνω από φανερό ότι η πρώ-
ιμη ανθοφορία θα ήταν πορφυρή. Λένε πως μια φορά στα
χίλια χρόνια, σε μια από όλες τις κίτρινες ροδιές του κό-
σμου, τυχαίνει αυτό το θαύμα. Ήτανε ο χρόνος μου, είχανε
πει.
Εγώ γελούσα. Γιατί όλοι ήταν οι χρόνοι μου, καθώς κα-
νείς δεν ήταν ικανός να ταράξει την ερημία μου. Γιατί εγώ
είχα δραπετεύσει, εγώ· πολύ πριν αποκαλυφτεί το τούνελ.
Απλά κανείς δε ασχολήθηκε με τη φυγή μου κι ας ήταν αδί-
στακτοι οι σιδερόφρακτοι.
Είναι απλό. Εγώ προσήλθα οικειοθελώς στη φυλακή
τους. Αυτοί δεν με ήθελαν, καθώς τα χαρτιά έγραφαν ακα-
— 82 —
τανόητα σύμβολα αντί για όνομα· κι εκεί δεν προβλεπόταν
να υπηρετούν μεταφραστές· γιατί ήταν ένας κώδικας παλιός
που ’λεγε πως τούτοι οι γραμματιζούμενοι είναι του δαίμο-
να και ο καλός Θεός ήθελε τάξη στο σύστημα.
Ε, το λοιπόν δεν με ήθελαν εμένα· μα στην επιμονή μου με
στείλανε να φροντίζω τους φύλακες. Να τούς διηγούμαι ιστο-
ρίες, για να είναι πάντα ξυπνητοί. Ήξερα πολλές από αυτές.
Τις σκάρωνα μόνος τους καιρούς που τα δευτερόλεπτα χτυ-
πούσαν ρυθμικά στα μηνίγγια μου και ήταν σίγουρο πως θα
με κάνουν κομμάτια. Κι ενώ αρχικά είχα αποδεχτεί την εξέλι-
ξη ως αξιοπρεπή λύτρωση, μετά επαναστάτησε το είναι μου
όλο, αυτό που μου είχε μείνει: Όχι! αυτή η λύτρωση σε ατι-
μάζει. Και να που σε κάθε χτύπο αμυνόμουν με λέξεις που
έβγαιναν ως κραυγές ενστίκτου· μα όταν έπαιρναν τη θέση
τους στο χαρτί, ηχούσαν ιστορίες εξωτικές και παράξενες. Και
γαρίδα το μάτι των παιδιών· και οι μανάδες τσίριζαν που ξη-
μερώνονταν τα πουλιά τους. Γιατί ήθελαν φρέσκα να τα βρει
ο ήλιος. Ωστόσο, αυτά ήξεραν καλύτερα πως κάθε μέρα που
περνάει χάνεται· κι έπρεπε να γευτούν της νύχτας τα καμώμα-
τα, πριν φορτωθούν το δισάκι και τρέξουν στο χωράφι.
Θεέ μου! φώναξα, τι σκέψεις κι αυτές που ’ρχονται απρό-
σκλητες να σε γυρίσουν πίσω…
Εκείνη η νύχτα ήταν μεγάλη. Θαρρώ πως κάποιο λάθος
έγινε στην περιστροφή της γης, γιατί ήταν ωσάν να πέρασαν
μήνες πέντε και βαδίζαμε τον έκτο και δεν έλεγε να λαλήσει
ο πετεινός· κι όλοι οι φύλακες είχανε βασιλέψει. Κι εγώ ξε-
φύλλιζα το χοντρό βιβλίο διαβάζοντας αργά. Μα, όλα τα
παραμύθια είχαν σωθεί κι έκλεβα κι απ’ τα μελλούμενα, που
είχα σκοπό να γράψω.
Κάποια στιγμή ήχησε το πλοίο που έφευγε νωρίς, πριν
ξημερώσει, και ξεχάστηκα εγώ, στην ηχώ. Αυτό το πάθαινα
συχνά διαβάζοντας ποιήματα· κι έμοιαζε, παράξενα, αυτός
— 83 —
ο ήχος με ποίημα. Ξεχάστηκα εγώ στη σιωπή· κι έγειραν οι
φύλακες. Κι όσο κι αν πάλευα δεν ήταν δυνατό να τους ξυ-
πνήσω. Κι έβλεπα ότι άχρηστος ήμουν πια εκεί σ’ αυτή τη
φυλακή. Κι είπα θα ψάξω για άλλη.
Αργότερα τα έμαθα όλα: Τον καιρό που πάσκιζα, στον
ύπνο να μην παραδοθούν οι φύλακες, οι φυλακισμένοι έσκα-
βαν τούνελ μυστικό. Και καθώς ήταν παραδομένοι στη γοη-
τεία της απόδρασης, ξεχάστηκαν. Και δεν μπόρεσαν να νοή-
σουν πως είχε περάσει χρόνος πολύς και ότι οι φρουροί ήτα-
νε κοιμισμένοι. Έτσι αυτοί συνέχιζαν να σκάβουν. Σκάβοντας
απομακρύνθηκαν πολύ. Σαν βρήκαν αέρα και ήλιο, δεν ήξε-
ραν σε ποια πατρίδα ήτανε πια δραπέτες.
Και ενώ όλα αυτά συνέβαιναν, εγώ γυρνούσα ταραγμέ-
νος. Ώσπου το σκέφτηκα καλά και ήρθα στο σπίτι. Δεν ξέ-
ρω πώς, όμως, στο δρόμο της επιστροφής έπεσα πάνω σ’
ένα δέντρο. Φεγγοβολούσε πορφυρό μέσα στη νύχτα και
ήταν ως να με τύφλωσε. Καθώς ένιωσα τον πόνο, είδα τ’
αγκάθια κόκκινα απ’ το δικό μου αίμα.
Την άλλη μέρα φύτρωσε στον κήπο η ροδιά μου. Πάνω
που πήγαινα να σταυροκοπηθώ στο θαύμα, είδα πως ήταν
κίτρινη, αλλιώτικη απ’ την άλλη. Μου φάνηκε ότι μπορεί και
να ήταν όνειρο. Κι ας είχα τα σημάδια. Τόσους δρυμούς
που χάθηκα πώς πλέον να θυμάμαι; ποια η αλήθεια; Ποιο
το ψέμα; Ήταν πολλές οι ζωές μου και δεν ήξερα αν όλες
εγώ τις είχα ζήσει.
Τι ιστορία κι αυτή! Όταν κάποια στιγμή συνάντησα την
Αφροδίτη, θυμήθηκα πως φορές εφτά είχα βρεθεί μαζί της
σε κείνο το φτηνό ξενοδοχείο. Και ενώ σε μένα ο αριθμός
ήταν πιο πέρα και απ’ το σίγουρο σωστός –κι ας είχαν πε-
ράσει αιώνες από τότε– αλλού μπερδεύτηκα· και ας ήρθε
αυτή στην αγκαλιά μου ξέπνοη. Άλλος κυλίστηκε εκείνα τα
απογεύματα, άλλος παράξενος και ξεχασμένος.
— 84 —
-
Είχε εχθρούς; με ρώτησαν ξανά· και τότε κατάλαβα πως
η Σιωπή ήταν γυναίκα και οι αρχές ερευνούσαν την εξαφά-
νισή της. Εμμέσως δε μιλούσαν και για δολοφονία· μόνο
που το σώμα του εγκλήματος ήταν ακόμη άφαντο και χωρίς
αυτό όλα ήταν θεωρίες άνευ αξίας. Τούτοι εδώ λωλάθηκαν
τελείως, σκέφτηκα. Μπήκαν στον κόσμο μου και βλέπουν
σκιές. Πώς να τους εξηγήσω ότι αυτή εδώ είναι του νου μου
πλάσμα; Και σε με, μόνο σε μένα γίνεται γυναίκα;
Όπως η άλλη που έφυγε ένα πρωί. Και δεν πίστευα πως
ήταν το τελευταίο πρωί. Κι έλεγα, μετά, αν ήξερα! θα είχα
ετοιμαστεί φορώντας τα γιορτινά παπούτσια. Γιατί στο πέν-
θος πρέπει ν’ αστράφτει το μαύρο δέρμα. Και γιατί στο χω-
ρισμό ορθός πρέπει να μείνεις. Για να υψώσεις κόκκινο μα-
ντήλι. Λένε πως, αν το λησμονήσεις, θα ’ρχεται στη σκέψη
σου ένα πουλί δακρυσμένο. Και θα λιώνει το μυαλό σου
από το δάκρυ, αφήνοντας ένα κενό στο στήθος και μια αντά-
ρα τυφλή εντός σου.
Όπως εκείνη που ’φυγε ένα πρωί, μπορεί και να ’ταν βρά-
δυ. Και όταν γύρισε ξανά ήτανε πια σκιά. Άχρωμο όνειρο.
Μ’ ένα χαμόγελο που σκόρπιζε απαντοχή και ύστερα πόνο
βαθύ που με ξυπνούσε. Και παρακαλούσα τη Μοίρα να με
σπλαχνιστεί, ύπνο αμόλυντο να μου χαρίσει. Όμως, μου μή-
νυσε μια νύχτα αφόρητη ότι είχα ακόμα νήμα τυλιγμένο.
Κάπου τότε έγινε φανερό πως οι απουσίες γίνονται νεράι-
δες, οι σιωπές γυναίκες και ο έρωτας σύννεφο και πυρκαγιά.
Πού ήσουν το βράδυ του φόνου; με ρώτησαν. Και καθώς
παραξενεμένος τους κοίταξα είδα ότι αυτοί ήταν άλλοι. Κι
εγώ ήμουν άλλος. Ήμουν σ’ ένα υπόγειο σκοτεινό. Και ήμουν
ξυπόλυτος. Και πριν προλάβω τίποτα να πω, απάντησαν πως
έτσι με βρήκαν. Ένιωσα απορία. Η τελευταία φορά που περ-
πάτησα ξυπόλυτος ήτανε στα δώδεκα.
— 85 —
Ο ήλιος φλόγιζε τις πέτρες, οι πέτρες έβγαζαν αγκάθια κι
εγώ έτρεχα. Ώσπου βρήκα έναν ίσκιο παχύ κι ένιωσα τη
δροσιά του. Δεν τους φοβόμουν τους ίσκιους του ήλιου.
Εκείνους τους μακριούς τους αλλόκοτους του φεγγαριού
φοβόμουν. Γιατί εκεί κρύβονταν όλοι οι πεθαμένοι γείτονες
και μ’ απειλούσαν. Λένε πως κράταγαν γινάτι, γιατί νεκρούς
δεν τους κοιτούσα.
Τώρα, άλλη ήταν η απάντηση που γύρευα. Πόσο μακριά
μπορεί να με ταξιδέψει η μνήμη; Κι αν βρω το νόημά μου
εκεί, πώς θα γυρίσω πίσω; Μήπως πορεύομαι στη γέννησή
μου ξανά; Κι αν είναι έτσι, ποιος θα με γλυτώσει από τη
δεύτερη ζωή μου; Καθώς τα ερωτήματα γίνονταν ριπές, φω-
τίστηκα στην παραζάλη.
Ήμουν εκεί, είπα. Τώρα θυμήθηκα, ήμουν εκεί. Έτσι
απάντησα και οι άλλοι ξαφνιάστηκαν. Μιλάμε για τη νύχτα
του φόνου, μου θύμισαν. Γι’ αυτήν μιλώ κι εγώ, τους εξή-
γησα κι έκαναν ησυχία ν’ ακούσουν.
Ήμουν εκεί. Πολλά βράδυα. Και πάντα την ίδια ώρα γι-
νόταν το φονικό. Πρώτα σφύριζε το τρένο κάτω στην πε-
διάδα. Ύστερα έβγαινε εκείνη στο φεγγαρόφωτο. Τις πιο
πολλές φορές ντυμένη με πορφύρα. Και με γαλάζιο μαντή-
λι στα μαλλιά. Και καθώς φτερούγιζε η ελπίδα, αυτή πλη-
σίαζε σκορπίζοντας υποσχέσεις. Και ήταν ένα αχ που μπαι-
νόβγαινε στο στήθος σαν αναπνοή. Και ήταν μισός λυγμός
καθώς τον προσπερνούσε που του γινόταν κόμπος στο λαι-
μό· και ύστερα μια σιωπή θηλιά. Και ήταν θάνατος αυτός.
Ορκίζομαι πως ήταν φόνος. Κάθε φορά δύσκολα του ’δινα
πίσω τη ζωή. Φαινόταν πως δεν ήθελε. Να αναστηθεί δεν
ήθελε. Μα πάντα τον κατάφερνα καθώς εκεί στο πεθαμένο
αυτί του έφερνα μικρά πουλιά να κελαηδήσουν υποσχέσεις.
Ήταν πολλά τα βράδια. Καθώς σημείωνα κάθε φορά τους
θανάτους, δεν μου ’φτανε η πλάκα που χάραζα και συνέχι-
— 86 —
ζα στο κορμί του. Ώσπου, τον πήρα και φύγαμε. Στην πό-
λη θα βρούμε την αλήθεια, του είπα. Και με ρωτούσε: Αξί-
ζει η αλήθεια; Κι έδινε μόνος του την απάντηση: Εδώ που
φτάσαμε, δεν ξέρω. Όμως, αναστημένος αμέτρητες φορές,
έχασε τη δύναμη της άρνησης και μ’ ακολούθησε.
Σταθείτε! τους είπα, καθώς είδα τους άλλους να δυ-
στροπούν. Ομολογώ. Όμως, πριν φτάσω εκεί, ακούστε με.
Φαίνεται πως ησύχασαν. Μάλιστα εκείνος ο μαυροφο-
ρεμένος έγνεψε ήρεμα και από το βάθος της σκοτεινής αί-
θουσας έφεραν κεριά αναμμένα. Τότε φάνηκε ότι ήταν εκεί
ένα ψηλό έδρανο. Και πίσω απ’ αυτό ήταν άνθρωποι πέντε.
Και φαινόταν πως ο μαυροφορεμένος ήταν του κατώτερου
προσωπικού, όμως, αξιωματούχος. Καθώς παρατήρησα
προσεκτικά, κατάλαβα ότι η ανάκριση είχε παραλειφθεί. Και
ήμουν εγώ σε δίκη. Φαίνεται πως η υπόσχεση της ομολο-
γίας έβγαζε πολλούς από μπελάδες. Έτσι μου φέρανε νερό
να πιώ κι έκατσαν να μ’ ακούσουν:
Ήμουν λοιπόν εκεί, τους είπα. Όλες τις νύχτες των αμέ-
τρητων φόνων, αλλά και τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευ-
ής. Αυτή τη φορά ήξερα. Δεν είχα άλλη μοίρα.
Περιμέναμε υπομονετικά να βγει ο επιτάφιος. Κι όταν
πλησίαζε η ώρα, ήμαστε και οι δυο αποφασισμένοι.
Όλη τη μέρα ο ουρανός είχε στο πρόσωπό του αρρώ-
στια. Το ‘χαμε μιλήσει από καιρό: Ένας στους δυο θα ζή-
σει. Το ρίξαμε στα ζάρια. Γιατί έτσι κι αλλιώς φρικτή και για
τους δυο ήταν η μοίρα. Είχαν μηνύσει οι Θεοί πως κάποι-
ος πρέπει να πεθάνει. Θυσία για να γλυτώσουμε από το πορ-
φυρό όνειρο.
Αυτή είναι η ομολογία μου, είπα και ζήτησα να μου φέ-
ρουν τον πάπυρο να υπογράψω. Και καθώς κανείς δεν κινή-
θηκε, έφερα τα χέρια μου μπροστά και ζήτησα να φέρουν τα
σίδερα. Όμως, τα ίδια έγιναν πάλι. Τώρα, μου φάνηκε πως
— 87 —
πίσω απ’ το έδρανο ήρθανε κι άλλοι, πολλοί. Και σχημάτι-
σαν τρεις γραμμές. Και όπως είχαν τοποθετηθεί με υπολο-
γισμένο το ύψος, έμοιαζαν με εκκλησιαστική χορωδία.
Είναι οι ένορκοι, σκέφτηκα. Έτσι γίνεται στα μεγάλα
εγκλήματα. Οι δικαστές έχουν τη συμπαράσταση των λαϊ-
κών. Δεν πρόφτασα τη σκέψη να αποσώσω και φωτίστηκε
από πολλά κεριά και η άλλη αίθουσα. Δεν ήξερα πού βρέ-
θηκαν όλα εκείνα τα κορίτσια που με κοιτούσαν. Και ήταν
ανάμεσα σ’ αυτές και εκείνη. Μόνο που δε με γνώριζε. Για-
τί εγώ είχα ζήσει αιώνες πολλούς κι αυτή ήταν ακόμα νέα.
Ένιωσα να λυγίζω. Και φέροντας τα χέρια μου εκεί ψηλά
που είναι η θέση του μυαλού, έβγαλα κραυγή. Όμως, πνί-
γηκαν οι ήχοι και ήχησε παράξενα η σιωπή. Και καθώς οι
άλλοι βυθίστηκαν στην ακινησία, κατάλαβα πως και τούτη
η νύχτα ήταν πάλι πολύ μεγάλη. Σήκωσα το βλέμμα ήρεμα
πια. Και πήραν ζωή όλες οι παγωμένες εικόνες. Γύρισα στον
πρώτο των δικαστών κι αυτός παρήγορα μου έγνεψε ν’ αρ-
χίσω.
Θέλω μια χάρη, τους είπα. Πριν μου φορέσετε το μαύ-
ρο θέλω να δω τη ροδιά μου. Αύριο θα σκάσει το κόκκινο
λουλούδι. Θέλω να δω αυτό το θαύμα. Όλη μου τη ζωή την
έζησα ως μελλοθάνατος. Και την ύστατη επιθυμία μου πο-
τέ δεν ξόδεψα.
Είδα ένα χαμόγελο σ’ όλα τα στόματα. Και στων γυναικών,
ακόμα μια ηδονική στιγμή στο βλέμμα. Και ήρθε μια σκέψη
μακρινή και με πήρε. Άρχισα τότε να μιλώ. Ό,τι μου ερχόταν
έλεγα· και ήταν αυτό εξομολόγηση κι ανάγκη. Και δεν είχα
σκεφτεί άλλη απολογία τόσο λυτρωτική για την ψυχή μου.
— Όταν κατέβηκα στην πόλη, ήταν η ώρα περασμένη.
Και καθώς δεν είχα βάλει ψωμί στο στόμα καιρό πολύ, τρά-
βηξα για το παλιό καπηλειό. Ήταν εκεί! Μα ήταν όλοι ξέ-
— 88 —
νοι. Κι αυτοί με τα άσπρα και οι άλλοι με τα χρωματιστά·
και η μουριά ήταν αυτή συκιά. Και νόμιζα πως ήταν φθινό-
πωρο, γιατί τα φύλλα ήταν πολύ κίτρινα κι αδύναμος ο μί-
σχος. Όμως, δε φύσαγε πουθενά. Έμοιαζαν τα πελώρια φύλ-
λα περίλυπα. Γιατί είχαν γεράσει πολύ και ήταν η ώρα να
βρουν το χώμα τους. Νόμιζα πως ήταν φθινόπωρο, αλλά
δεν ήταν. Αυτά τα φύλλα θα πέσουν απόψε τα μεσάνυχτα,
μου είπαν, καθώς είδαν την απορία μου. Και επειδή δεν εί-
χα λόγο να μη πιστέψω του κόσμου τα παράξενα –τόσα
πολλά κι εγώ ο ίδιος είχα ζήσει– παράγγειλα κρασί. Όσο πε-
ρίμενα, έκανα μαύρες σκέψεις. Και μες στο μαύρο πέρασε
ένα φως. Και είπα θα μείνω ως τα μεσάνυχτα εδώ να δω την
Άνοιξη. Πάνω που άρχιζα να ελπίζω, κοίταξα γύρω μου. Δεν
ήτανε κανείς. Κι έμοιαζε το καπηλειό με το παλιό μου σπί-
τι. Και εκεί στην ασπρισμένη σκάλα τρείς λευκοφορεμένες
κατέβαιναν φέρνοντας κρασί και δισκοπότηρα. Κι αφού τα
απίθωσαν στο ξύλινο τραπέζι, είπε η πρώτη: Κέρνα μας! Τό-
τε τη γνώρισα. Κόπηκε η ανάσα μου. Όμως εκείνη πρόστα-
ξε πάλι: Βάλε κρασί! Έχυσα εγώ μες στα ποτήρια κόκκινο
πηχτό πετιμέζι. Και ύψωσαν όλες μαζί· κι ακούστηκε ήχος
κρυστάλλινος. Και ράγισε του κόσμου το στερέωμα. Και μέ-
σα απ’ τη ρωγμή χύθηκε φως. Και πέρασαν τα μεσάνυχτα,
χωρίς να το αντιληφθώ. Και ήταν ανθισμένη η αυγή· και εγώ
ξυπνούσα τρίβοντας τα μάτια. Και ήμουν παιδί στα δώδε-
κα. Κι έτρεξα να πάρω μια μπουκιά ψωμί μη με κουμπώσει
ο κούκος. Με είχε δασκαλέψει καλά η μάνα μου, αν τύχει
και με βρει μόνον η Άνοιξη.
Αυτά τους είπα κι ευθύς σταμάτησα. Γιατί λαγάρισε το
μυαλό κι έδωσε εξήγηση για τα ξυπόλυτα πόδια. Και είπα:
Μη με βασανίζετε άλλο! Τόσα γυρίσματα στο χρόνο, άλλο
δεν μπορώ. Και καθώς φώναξα τα λόγια με σπαραγμό κι
— 89 —
έδωσα τα χέρια να δεθούν, έσβησαν όλα τα κεριά κι άναψε
ένας προβολέας. Τότε κατάλαβα πως ήμουν μόνος. Και
όλοι δίπλα μου οι σκορπισμένοι εαυτοί ζούσανε. Κι όλοι οι
φόνοι που είχα διαπράξει ήταν έξω απ’ τον νόμο των αν-
θρώπων. Και δεν ήμουν πια ξυπόλυτος ούτε άλλος. Και δεν
ήταν εκεί κανείς να με κατηγορήσει.
Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου φάνηκε πως και η άλλη υπόθε-
ση με τη Σιωπή είχε ξεδιαλύνει για τις Αρχές. Είχα και εκεί
ομολογήσει; Ναι! Τώρα το θυμάμαι· τους διηγήθηκα με λε-
πτομέρειες την ιστορία κι αυτοί κατάλαβαν κι έστειλαν στο
αρχείο την υπόθεση της διάρρηξης. Δεν ήξεραν τι ακριβώς
να γράψουν έξω απ’ το φάκελο κι έγραψαν τελικώς: Δεν ήτα-
νε γυναίκα!
Ήταν ένα βράδυ με φεγγάρι, τους είπα. Γύριζα κι αυτό
με ακολουθούσε παίζοντας. Μπήκα στο σπίτι. Χύμηξε απ’
το παράθυρό μου. Τότε ξεχύθηκαν όλες οι αναμνήσεις. Και
ξεχάστηκα. Πήρα την πένα μου και έγραψα, σε αγαπώ· σιγά
τραγούδησα στο τζάκι. Στο παραθύρι είπα ποιήματα πολλά
σ’ ένα βασιλικό που σκόρπιζε ευωδία. Στη σκάλα άφησα
μια πινελιά· και όταν ρίχτηκα στην κλίνη, ήταν αργά, πολύ
αργά. Η σιωπή μου είχε πια πεθάνει. Και μόνος μου άφη-
σα ίχνη ευαισθησίας παντού· εγώ τελικώς ο διαρρήκτης της
οικίας της Σιωπής μου.
Θυμάμαι που μ’ άκουσαν οι Αρχές προσεκτικά. Στο τέ-
λος ευγενικά μου είπαν ότι θεωρούν την ομολογία μου πα-
ραλήρημα. Και ενώ φαινόταν ότι δεν πρόκειται να βρεθεί
λύση, μου εξήγησαν ότι το έγκλημά μου δεν είναι στην αρ-
μοδιότητά τους.
Όμως, εγώ ήξερα! Η σιωπή μου ήταν νεκρή. Κι ήταν αυ-
τή, η μάγισσα της νύχτας, η ένοχη. Κι εγώ, που είχα ξεχα-
στεί, ο φονιάς.
— 90 —
Σκέφτηκα με τρόμο πως όλοι με είχαν αφήσει, ακόμα κι
οι δικαστές. Και δεν ήξερα πώς να πορευτώ μέσα στα γυά-
λινα συντρίμμια.
Και καθώς η μαύρη απελπισία με έζωνε από παντού, με
έφεραν τα βήματα στον κήπο. Και ήταν φθινόπωρο. Κι
έσκαγε εκείνη την ώρα το κόκκινο άνθος στην κίτρινη ροδιά.
Και ήταν αυτό το θαύμα που συνέβαινε μια φορά στα χί-
λια χρόνια, σε μία από τις κίτρινες ροδιές όλου του κόσμου.
Και μέσα στη νύχτα έλαμψε το κόκκινο άνθος· και εκεί
στην πορφυρή λάμψη είδα να φεύγει μια σκιά χαμογελώ-
ντας. Και ήταν αυτή μου φάνηκε:
Την έλεγαν Γαλήνη!
— 91 —
