Όλβιος
— Συγχωρήστε την ύπαρξή σας!
Τα λόγια ήχησαν ως χαμηλόφωνη λύπη. Όμως, σκόρπι -
σαν ταραχή. Και ως να αισθάνθηκαν πολλοί την απειλή των
παράξενων λέξεων, σήκωσαν σούσουρο δυνατό. Μα πριν
προλάβουν οι άναρχοι ήχοι να γίνουν βουητό, φύσηξε άνε-
μος. Κι έσκουξαν τα μάνταλα στις εξώπορτες. Και το σύννε-
φο τεμαχίστηκε σχηματίζοντας ξέρες και θάλασσες στον ου-
ρανό. Και την ώρα που όλοι σκιάχτηκαν, βγήκε ατάραχο το
φεγγάρι. Όσο το κοίταζαν, έπεφτε η νύχτα. Και καθώς θύ-
μιζε μέρες δημιουργίας η σκηνή, ταξίδεψε μακριά ο άνεμος.
Και βασίλεψε παντού η σιωπή. Ώσπου ανέβηκε ψηλά, ως το
θυσιαστήριο, η Αριάδνη.
— Ακούστε τα λόγια τα σοφά! πρόσταξε.
Κι αυτοί πειθάρχησαν. Και φόρεσαν την προσμονή στο
βλέμμα.
Όμως εκείνος άλλο δε μίλησε. Και ήρθε ο Απολλώνιος
στην ψηλή εξέδρα. Και χρύσισε το φως της Σελήνης στην
όμορφη κόμη. Και πλησιάζοντας τον άλλο νέο που σιω-
πούσε, δις τον ασπάστηκε. Και πριν γυρίσει στους θεατές
που τον καρτερούσαν, τον προσφώνησε:
— Όλβιε!
— 93 —
Και σκίρτησε αυτός στη θέρμη του. Και οι άλλοι από ρη-
σαν. Γιατί δεν έμοιαζε ευτυχής ή πλούσιος. Κι αδημο νούσαν
να μάθουν.
Και ο Απολλώνιος μίλησε:
— Γεννήθηκε στο φως!
Τότε, οι άλλοι αναλογίστηκαν το δικό τους τόπο και
ένιωσαν δέος. Ωστόσο, δεν ήξεραν αν πρέπει να ζηλέψουν
ή να θαυμά σουν. Κι έπλαθε ο καθείς στη σκέψη του μέρη
παραμυθένια. Και ήταν το φως αυθύπαρκτο. Ως να μην το
δημιούργησε ποτέ κανείς. Ως να είναι αυτό πέρα από την
ευμορφία, πάνω απ’ την αθανασία.
Καθώς λίγο στοχάστηκαν, έγινε ο καημός τους ερώτημα:
— Πώς έγινε;
Είπε η Αριάδνη:
— Η αλήθεια!
Σπάραξαν αυτοί γνωρίζοντας πως είχαν αποχωριστεί το
σώμα τους. Και την ψυχή τους. Και ζούσαν στη σκιά τους·
μέλανες και μοιραίοι.
Εκείνη τη στιγμή που η υποψία διέρρηξε την ακινησία,
ξέκοψε ο πρώτος απ’ το πλήθος:
— Δεν ξέρω αν νιώθω έχθρα ή πόνο! είπε.
Και καθώς τα λόγια ακούστηκαν ως ύστερος λυγμός,
πρόσθεσε:
— Είμαι ο Ιωάννης!
Κι έμοιαζε ως να φωτίστηκε ενθυμούμενος την παλιά του
ταυτότητα. Τον κοίταξε στοργικά ο Όλβιος. Και παίρνοντας
δύναμη απ’ τη μεγαλοσύνη συνέχισε:
— Είναι που μου θυμίζουν την αμορφία μου τα λόγια
του. Και εχθρεύομαι. Και φοβάμαι. Αυτήν την αφύπνιση
που με ανασκαλεύει. Δεν ξέρω καν αν είναι τα νοήματα των
φθόγγων ή το μήνυμα του βλέμματος που με γυμνώ νει.
— 94 —
Όταν αυτά μίλησε, τραβήχτηκε πίσω. Όμως, σα να θυ-
μήθηκε ξάφνου λόγο σπουδαίο, γύρισε στους πολλούς που
τον κοιτούσαν:
— Μοιάζει η ασφάλειά μας με τον αιώνιο ύπνο!
Και όπως έπεσε ησυχία βαθιά μετά από τα ανεπάντεχα,
στράφηκε αλλού:
— Πάρε με μαζί σου, Όλβιε!
Εκείνος δεν απάντησε. Αλλά η Αριάδνη ήρθε κοντά του.
Και του χάιδεψε τα μαλλιά την ώρα που ο Απολλώνιος τους
καλούσε:
— Γεννηθείτε στο φως!
Έμοιαζε η προσταγή ευχή.
Μερικοί θυμήθηκαν το Θεό τους. Η Αριάδνη εξήγησε:
— Δεν είμαστε εδώ, για να ιδρύσουμε νέα δόγματα.
— Και πώς θα βρούμε τη σωτηρία; ρώτησε η Μαγδα -
ληνή.
Καθώς η απορία έμοιαζε με απόγνωση, σκοτείνιασε. Και
ήταν παράφωνη η ομορφιά στην απελπισία. Και όπως αυτό
το ένιωσε βαθιά, ορθώθηκε. Χωρίς δισταγμό ανέβηκε ψη-
λά, ως το βωμό. Κι εκεί η Αριάδνη της κράτησε τρυφερά το
χέρι, όσο χρειάστηκε για να αισθανθεί το νόημα της τελετής.
— Είμαι έτοιμη, φώναξε.
Οι άλλοι βλέποντας την απόφαση τρόμαξαν.
Όμως η Αριάδνη πλησίασε στο βωμό και σηκώνοντας
τα χέρια δεήθηκε:
— Δέξου, Ουρανέ, τη θυσία!
Ήταν ως να έφυγε όλη η ματαιοδοξία που πλάκωνε τα
στήθη της· και η Μαγδαληνή ένιωσε έτοιμη να τρέξει, ως
όφειλε, στα λιβάδια των ερώτων.
— Αυτή είναι η σωτηρία! ανέκραξε ο Ιωάννης· και η
Αριάδνη μίλησε πάλι:
— 95 —
— Η γνώση είναι ο λυτρωτής. Απ’ όλες τις γνώσεις πρώ-
τη η αυτογνωσία.
— Και ποιο το τίμημα;
Η ερώτηση έκρυβε έχθρα και θυμό. Αλλά και την τελε -
σί δικη έναρξη της αποδόμησης. Γιατί τα αινίγματα είχαν
ήδη διαλύσει κάθε συνωμοσία θωράκισης. Κι όλα τα ανά-
ξια φάνταζαν ετοιμόρροπα.
— Σκληρό! Φώναξε από μακριά ο Ευφρόσυνος. Πικρό!
συνέχισε και το πλήθος αναδεύτηκε. Μα, σα να μην ήθελαν
ν’ ακούσουν, έβγαλαν ήχο που ’μοιαζε με ρουθούνισμα.
Και σα να εξαντλήθηκαν στα δυο επίθετα όλες οι αναγ -
καίες εισαγωγές, μίλησε πάλι:
— Καλύτερα στον πόνο της απόγνωσης, παρά στην ευ-
τυ χία της αποχαύνωσης!
Ως πρόφερε αυτά τα λόγια, ύψωσε το βλέμμα γυρεύο-
ντας βοήθεια:
— Δάσκαλε!
Όμως, ευθύς κατάλαβε πως κάθε εξήγηση ήτανε πλέον
περιττή. Γιατί η ύπαρξη ζητούσε ορμητικά τη δικαίωσή της,
ο Όλβιος γλυκά τον κοιτούσε και ο Απολλώνιος έδειχνε πια
τον Ιωάννη που μοναχός, μακριά, βάδιζε στην έρημο.
Και καθώς το σελήνιο φως απλώθηκε παντού, έσβησαν
όλες οι σκιές· σα να μην είχαν περίγραμμα κανένα τα υπαρ-
κτά ή να είχαν σβηστεί όλα τα απόκρυφα.
Κι έμοιαζε η νύχτα να αναδεύει παράξενες ζωές την ώρα
που η Αριάδνη ράντιζε το πλήθος με το ιερό υγρό και η Μα-
γδαληνή χαμογελούσε.
Και ήταν να μιλήσει ξανά ο Απολλώνιος, τρις να απαγ-
γείλει, όμως ο Ευφρόσυνος φόρεσε το λευκό χιτώνα και ως
έτοιμος από καιρό έγνεψε στο πλήθος να σωπάσει.
Τότε, έγινε σε όλους φανερό το νόημα του χρησμού. Και
— 96 —
ήτανε πια ο καιρός να γεννηθούν κι αυτοί στο φως, για να
βρει συγχώρεση η ύπαρξη τους.
Και καθώς η γοητεία της απόφασης ήχησε με τη μεγα-
λο πρέπεια της σιωπής, ο Απολλώνιος πλησίασε ξανά τον
άντρα με τη γαλήνη των ματιών.
— Όλβιε! είπε πάλι!
Σκίρτησε ξανά εκείνος στη θέρμη του· κι όλοι σκίρτησαν.
Και ήταν εκεί που έβαλε ο άλλος τέλος στο παράξενο
νόημα.
— 97 —
