Την έλεγαν Εκείνη
Τη φώναζα «Ερμίνα», άκουγα γέλια και φωνή με νάζι.
«Μαρίνα» με λένε, έλεγε, κι εγώ κοιτούσα να τη δω. Μα
ήταν αγέρας. Τη μια στον κήπο και ύστερα στο δάσος. Ήξε-
ρα πως θα βγει σε λίγο το φεγγάρι δρέπανο· και φοβόμουν
πως θα με θερίσει. Και φώναζε αυτή: «χαμόγελα να φυτεύεις».
Και ήταν ακόμα Αύγουστος! Κι έπρεπε να περιμένω να 'ρθει
η άνοιξη, για να ’βρω φύτρα. Και δεν ήξερα. Από εκείνο το
βράδυ που τεμαχίστηκε στα δυο η χαρά δεν είχα τόπο· έβλε-
πα παντού γραμμένη την προφητεία: θα θερίσεις θύελλες.
Εγώ θα θέριζα κι ας ήταν άλλοι που έσπειραν τους ανέμους.
Όμως, ο καιρός της συγκομιδής αργούσε και γύριζα στην
άπνοια του μεση μεριού και δεν είχε τέλος η περιπλάνηση.
Γιατί όλα τα παλιά μεσημέρια με καλούσαν να τα περπατή-
σω. Κι έμοιαζαν τα τζιτζίκια να ηχούν σε κείνο το ρυθμό της
ακινησίας όπου ο άνθρωπος νιώθει το διάλειμμα της σιω-
πής απέραντο. Και δεν έχει τίποτα άλλο να ανα πνεύσει πα-
ρά μονάχα αυτή.
Τη φώναζα «Σελήνη», μου ’λεγε είμαι «Εκείνη». Δι-
ψούσε, πονούσε, δεν ήθελε. Και δε μπορούσα να την αγγί-
ξω, Θεέ μου! Να ήτανε πλάσμα του άλλου καιρού, του πε-
ρασμένου ή του μελλούμενου; Δεν ήταν. Όμως, έλιωνε στο
— 99 —
στόμα της τις λέξεις κι έστελνε ύστερα στον ουρανό υγρές
επιθυμίες· έμοιαζαν με προσκλήσεις. Κι εγώ που χρόνια
πολλά είχα συνηθίσει κάθε που νύχτωνε να βουίζει το τίπο-
τα στο μυαλό μου, είχα τώρα μια προσδοκία: να ’ρθει μια
σκέψη γλυκιά πριν απ’ τον ύπνο να γαληνέψει το όνειρο.
Εκείνο το παλιό ματωμένο όνειρο που ’βγαινε κρυφά στο
παλιό αλώνι ξυπόλυτο κι έλεγες αν βγει το φεγγάρι και σμί-
ξουνε τα παράπονα, θα ξεσπάσει ο μέγας θρήνος. Κι όλες οι
μνήμες θα ζητήσουν χώμα. Κι εγώ πώς θα την αντέξω αυτή
τη συντέλεια;
Τη φώναζα «Μαρίνα» και μου απαντούσε ψηλά απ’ το
παραθύρι κι έλεγε πως δε μπορεί να λύσει τα μαλλιά, γιατί
εκεί κοιμήθηκε το τριαντάφυλλο, και μόνο την αυγή είχα ελ-
πίδα να ριχτούν ν’ ανέβω εγώ στον πύργο.
«Μη με ξεχάσεις», της έλεγα, «πώς είναι δυνατόν;», ρωτού-
σε αυτή. Μα εγώ είχα μάθει όλοι να με ξεχνούν. Ήταν πολ-
λές οι φορές που πήγαινα εκεί στη μαγική μου λίμνη και
φώναζα: «με θυμάται κανείς;». Και μου ’στελνε φιλιά το ξω-
τικό μου απ’ το βυθό και είχε ένα ρίγος το νερό που το ’νιω-
θα, γιατί γινόταν, μέσα εκεί, το προσκλητήριο, όλων των
αναμνήσεων που πιστοποιούσαν την ύπαρξή μου. Και ήταν
αυτές πορφυρές· όλες οι αναμνήσεις μου φορούσανε πορ-
φύ ρα. Και ήταν εκεί ένα πάθος που κόχλαζε και ο πυρετός
του ονείρου ανέβαινε μέσα στο σύγκρυο. Και ύστερα, όταν
γα λή νευαν τα νερά, ψηνόμουν κι έβλεπα διαυγές το είδωλό
μου στον υγρό καθρέφτη και καταλάβαινα ότι το δύσκολο
ήταν να θυμηθώ εγώ την ύπαρξή μου, καθώς χίλια κομμά-
τια ήταν αλλού. Θεέ μου πού αλλού περπάτησα και δε θυ-
μά μαι; Μισή ζωή πορεία, για να σκορπιστώ, κι άλλη μισή
να με γυρεύω πίσω.
«Γράφε μου», μου έλεγε αυτή «έτσι απλά, εκεί στη μέση της πρό-
— 100 —
-
τασης να γίνομαι κομμάτια». Κι εγώ έγραφα καλώντας τις απα-
γορευμένες λέξεις: «Σ’ αγαπώ»· και έμοιαζαν αυτές να ηχούν
παράξενες, ως γνώριμες ξένες. Και ένα «μη» ορθω νόταν τοί-
χος κάθε φορά που πλησίαζα το κορμί. «Αρκέ σου στην ψυ-
χή», έλεγε κι ύστερα γελώντας συμπλή ρωνε: «πάρε, αν μπο-
ρείς, και το μυαλό μου! θέλεις;». «Θέλω», ψιθύριζα εγώ μες
στο παραμιλητό μου κι εκείνη γελούσε: «πώς γίνεται να θέλεις
κάτι που έχεις;».
Την έλεγαν Σελήνη, υπέγραφε Εκείνη. Και κάθε φορά
σφράγιζε την υπογραφή μ’ ένα αίνιγμα. Κι εκεί που πάσχιζα
να ερμηνεύσω το χρησμό, μιλούσε πάλι: «Θα χάσεις την
πρώτη γεύση, μην ψάχνεις» κι ήθελα και εγώ να την αρπά-
ξω να πιω πρώτα από τα χείλη της το μήνυμα, όμως, αυτή
με χαιρετούσε από μακριά κι έλεγε: «είναι το νεύμα θανάτου που,
μια ζωή, ονειρευόταν να γίνει έρωτας». Κι ήταν δικός μου ο απο-
χαιρετισμός κι ας την καλούσα. Και ήταν δικός μου ο θά-
νατος που πάλευε αιώνια να γίνει έρωτας. Κι αυτή το είχε
νιώσει. Γι’ αυτό τη μια την λέγανε Μαρίνα, την άλλη ήταν η
Ερμίνα, τη μια ερχόταν από το παρελθόν, την άλλη απ’ το
μέλλον.
Ήταν πιο φρόνιμο, απ’ όλα, να χαθώ εκεί στην πόρτα την
κλειστή, όταν τα πόδια λύγισαν και σωριάστηκα. Τι όφελος
είχα να ορθωθώ γυρεύοντας σε ξένες αυλές το γιασεμί; Ποι-
ος θάνατος με καταράστηκε να ζήσω; Τη μια στην αγκαλιά
του ξέπνοος, την άλλη αναστημένος. Κι αυτή την κούραση
την αιώνια ποιος ύπνος θα μου την ξεπληρώσει; Δεν έφται-
γα εγώ· εκεί στο όνειρο γύριζε άτρωτος ο έρωτας τυφλός.
Άλλοτε σαν προσμονή γλυκιά κι άλλοτε ανάμνηση που σφά-
ζει, πότε ως επιθυμία πάνω από την ύπαρξη, πότε ως όλε-
θρος. Ο έρωτας! Ο θεριστής στο θρίαμβό του!
Και τούτο πάλι, τι είναι τούτο που παράταιρα γυρεύει να
— 101 —
βρει δικαίωση σε μιαν υπόθεση που σφράγισα οριστικά καρ-
φώνοντας απέξω το ανεκπλήρωτο, ως επιγραφή συντελεσμέ-
νου; Ποια είναι αυτή που έρχεται και φεύγει; Πού βρήκε αυ-
τά τα μυστικά και με παιδεύει; Εγώ δε μίλησα ποτέ. Μόνο μια
ασήμαντη λεπτομέρεια υγρή χάρισα σε κάποια, κόκκινη και υγρή -
μου είπε πως θέλει να χωρέσει τις αμφιβολίες της. Πού να ήξερα
εγώ πως βρήκε τη δίοδο την ξεχασμένη και μου μιλά ψηλά
απ’ τον εξώστη του μυαλού μου; Πού να ήξερα πως πίσω
από τη θεία αθωότητα κρυβόταν η μάγισσα, η κλέφτρα; Ω!
μα τι λόγια είναι αυτά; Τα λέω δίχως να συλλογιστώ. Στ’
απόκρυφα τη λαχταρώ, γι’ αυτό φωνάζω το όνομα της.
Την έλεγα «Ερμίνα» κι αυτή μου απαντούσε: «Είμαι η
Μαρίνα». Και μάζευε τριαντάφυλλα στον κήπο, για να στο-
λίσει την ερχόμενη νύχτα. Και ήξερα πως θα είναι ολόφωτη.
Όλες οι νύχτες μου ολόφωτες πονούσαν. Όμως, αυτή άφη-
νε μια ελπίδα αιωρούμενη: “Μπορεί να φιληθούμε!». Κα-
θώς θα ψάχνει να με βρει, θα πέσει πάνω στον ίσκιο, ίσως
να είμαι εγώ που θα πηγαίνω ή θα έρχομαι, δεν ξέρω. Όλα
τα σπουδαία σε τέτοιες διασταυρώσεις έχουν συμβεί στη
ζωή μου. Κι εκείνος ο καβαλάρης φοβάμαι μη με πετύχει
στην επιστροφή- σε ολόισα κατηφόρα θέλω να τον συνα-
ντήσω που θα τραβά μπροστά. Άλλο και τούτο: Να έρχεσαι
έως εδώ. Και να σου πρέπει ο θρίαμβος του ακατόρθωτου
και να λες «αφήστε με!», να σωριαστώ στ’ απάνεμο. «Τώρα
που σώθηκα, ας χαθώ». Δεν ήταν το μελλούμενο που σου
’δινε τη δύναμη να συρθείς ως τα πέρατα. Ήταν που ένιω-
θες να μη σου ταιριάζει αυτό το τέλος.
Γιατί εσύ είχες ονειρευτεί μια θάλασσα, εσύ. Κι έναν ορί-
ζοντα την ώρα του χαμού. Και να που τώρα νιώθω το αρ-
χαίο σκίρτημα με φόβο, όμως και με ελπίδα. Το ξέρω πως
θα γεννηθούν ξανά όσα νεκρώθηκαν. Κι όλα τα χρώματα θα
αναμιχτούν στα μάτια.
— 102 —
Τώρα, γυρίζω πίσω, για να αφουγκραστώ, και είναι αυ-
τή. Φοράει την υπόσχεση, μου λέει «είμαι η Σελήνη». Κι εγώ
το ξέρω: ποτέ μου δεν αντίκρισα στον κήπο μου φεγγάρι.
Τόσο κοντά κι ολόγιομο. Πλανεύτρα έρχεται πάλι. Τη μια
μου λέει θα με κάνει παρελθόν, την άλλη ποίημα. Και νιώ-
θω τις λέξεις της χάδι. Ας είναι να με κάνει κάτι κι ας με κά-
νει σκόνη. Κουράστηκα να περιφέρομαι ακέραιος και στι-
βαρός, ανέγγιχτος και κρύος. «Αν είναι να ’ρθεις, έλα», της
φωνάζω· κι αυτή ακροπατώντας έρχεται, το νιώθω. Ακούω
την ανάσα της «ποια είσαι;» φωνάζω στην ταραχή μου· δεν
προλαβαίνει η ερώτηση το φιλί, σβήνει η φωνή, θροΐζει η
ευτυχία. Ήταν αυτή που γνώριζα κι αυτή που θα γνωρίσω.
Την έλεγαν Εκείνη!
Στο παρόν κείμενο τα με πλάγια γραφή ανήκουν στην Κατερίνα.
Την ευχαριστώ για τις ποιητικές μας ανταλλαγές.
— 103 —
