Αλκινόη
Ήταν, δεν ήταν η ώρα που θα ερχόταν το σούρουπο κι
όλες οι φωτιές είχαν ανάψει στις πλατείες. Κι έκαιγαν μόνες.
Και δεν υπήρχε ψυχή στο δρόμο. Έμοιαζε να έχει φυσή-
ξει ο φόβος από όλα τα σημεία του ορίζοντα. Και δεν είχε
κατακάτσει η σκόνη. Και τα πουλιά είχαν μαζευτεί στο κέ-
ντρο του ουρανού ανεμίζοντας κύκλους. Και μέσα στην
ησυχία της ανυπαρξίας, ακούστηκε ποδοβολητό που ολοέ-
να ζύγωνε. Και ήταν σα να ρουθούνισε στον καλπασμό το
ζώο. Όμως στην άλλη στροφή ξεμάκρυνε.
Έστειλε τότε αυτός το άλογό του προς τα εκεί, όπου του
φάνηκε πως ήταν πράσινη ακόμα η γη και είχε ελπίδα.
Καθώς ήξερε πως στο πρώτο σφύριγμα θα ’ρθει κοντά του,
στράφηκε στον ρακένδυτο που τον καλούσε. Έμοιαζε να είχε
κατέβει από το δέντρο του διπλανού κήπου. Φορούσε μαύ-
ρα και ήταν αυτό παράξενο, καθώς τα πετούμενα ήξεραν κα-
λά την απουσία των χρωμάτων κι όλα τα σκιάχτρα είχαν γί-
νει κόκκινα, από καιρό. Κι αυτός αισθάνθηκε άχρηστος· αυ-
τός, εκεί στα κλαδιά, δίπλα στις φτερωτές του ανέμου. Ήθε-
λε τώρα να γίνει ξεναγός κι ο Ξένος τον ακολούθησε. Ποι-
ος ξέρει γιατί.
Και εκείνη την ώρα όλες οι φωτιές δυνάμωναν. Κι έστελ-
— 65 —
ναν μήνυμα στον ουρανό χιλιάδες σπίθες. Όμως, εκεί αδιά-
φορα περιέφερε την απουσία του ο Άλλος. Έμοιαζε αυτό κα-
νέναν φανερά να μην τον νοιάζει. Γιατί οι δρόμοι είχαν αδειά -
σει από καιρό, οι δρόμοι. Έμοιαζαν τα βήματα να ηχούν πα-
ράξενα. Και ο αλαφροΐσκιωτος κατέβαινε τις σκάλες.
Ήταν εκεί, βαθιά, τα φωτισμένα υπόγεια.
Καθώς πλησίασε ο Ξένος, ζήτησε ρούμι. Και οι θαμώ-
νες τον κοίταξαν φοβισμένοι. Γιατί τα μπουκάλια στη βιτρί-
να ήταν άδεια κι αυτοί έβλεπαν την επιθυμία να γίνεται λάμ-
ψη ατσάλινη στα μάτια.
Τότε, του έδειξαν τη σκοτεινή είσοδο στη γωνιά. Κι όταν
μπήκε εκεί, στο άλλο δωμάτιο, είδε ανθρώπους σε πλουμι-
στές πολυθρόνες να γελούν. Κι ένα υγρό κίτρινο να τρέχει
στις φλέβες τους. Του ’δωσαν μιαν άδεια θέση εξηγώντας
πως για αυτό που επιθυμούσε έπρεπε να διαλέξει το μπλε
σωληνάκι. Και τότε, ακούστηκαν πυροβολισμοί πολλοί, απα-
νωτοί σαν ένας. Κι έγιναν θρύψαλα οι φιάλες. Και το γέλιο
πάγωσε ηλίθιο στα πρόσωπα. Κι ο Ξένος γύρεψε τον μαυ-
ροφορεμένο, μα δεν τον βρήκε πουθενά. Και επειδή όλες οι
πόρτες οδηγούσαν σ’ άλλα δωμάτια κι αυτός ζητούσε μόνο
τις σκάλες, στάθηκε στη μέση της μεγάλης αίθουσας περι-
φέροντας αργά το βλέμμα. Έφερε μια νέα χιράμι παρδαλό κι
έστρωσε χάμω. Εκεί διπλώθηκε κάνοντας τους μηρούς της
μαξιλάρι. Ήταν το πρώτο σημάδι της παλιάς πόλης που ανα-
γνώρισε· κι έγειρε λίγο. Και μες στο λίγο η γυναίκα τού τρα-
γούδησε. Και φάνηκε να θυμάται.
— Αλκινόη! ψιθύρισε.
Ακούστηκε το ψιθύρισμα ρεφραίν· κι ένας διοπτροφόρος
έγραφε στον μαυροπίνακα χημικούς τύπους, αναλύοντας τη
σύνθεση του κίτρινου υγρού· και η Αλκινόη έπιασε άλλο
σκοπό. Κι ο άνδρας χαλάρωσε τα ματοτσίνορα, ο άνδρας.
— 66 —
Και του φάνηκε πως όλες οι φλόγες είχαν σβηστεί στις πλα-
τείες και είχε πλησιάσει η θάλασσα πολύ. Ήταν ήσυχη η θά-
λασσα. Λες και είχε γευτεί όλες του κόσμου τις ηδονές και
ήθελε νωχελικά να χαϊδευτεί στα πόδια των ανθρώπων. Κι
εκεί που είχε φτάσει το νερό, έγλειφε το λιβάδι. Και ήταν πα-
παρούνες άλικες πολλές στο λιβάδι. Και κορασίδες όμορ-
φες. Και πεταλούδες πολύχρωμες. Και μια ησυχία που την
έλεγαν ευτυχία.
Όμως, εκείνη την ώρα ακούστηκε ταραχή στο υπόγειο
και το μακρύ σούρσιμο διαδέχτηκε φωνή καθαρή.
— Θα μιλήσει ο άρχοντας!
Ήταν ο Τρίτος που ανέβηκε σε μια τρίποδη σκάλα. Και
καθώς βασίλεψε παντού η σιγή, σήκωσε εκείνος το βλέμμα
του. Και ήταν σα να αναμετρούσε με συλλογή τους υπηκό-
ους του. Κι όταν αυτή η εισαγωγή του πήρε τέλος, ακού-
στηκε η φωνή:
— Αλούρια!
Ήταν σα να χτύπησε αλύπητα το σίδερο στη βαριά κα-
μπάνα γιατί χιλιάδες φωνήεντα ξεχύθηκαν, αντίλαλοι πα-
ντού. Έμοιαζε αυτό ως κυριακάτικη τελετουργία. Και ακού-
στηκε μετά το πλήθος να απαντά:
— Αλλού! Και ύστερα:
— Ούρια!
Τότε κατέβηκε χαρούμενος ο Τρίτος. Και αποσύρθηκε
στα πίσω δωμάτια. Και ήταν μια κουστωδία που τον συνό-
δευε, στήνοντας αψίδα με κλώνους πικρής αμυγδαλιάς.
Φαινόταν πως ο θρίαμβος λίγο απείχε από την κατάρρευση.
Κι έγινε μετά ησυχία.
Εκεί ο ξένος σηκώθηκε. Βάδισε ανατολικά. Κι αρπάζο-
ντας από τον ώμο τον μαυροφορεμένο ρακένδυτο, τον γύ-
ρισε καταπρόσωπο. Ήταν αυτός το σκιάχτρο. Όμως, φαι-
— 67 —
-
νότανε ολότελα άψυχος και δρόμο φυγής δεν είχε. Τον άφη-
σε απότομα κι αυτός κλονίστηκε. Αλλά, αντί να σωριαστούν
κουρέλια και ξύλα, ένας σκελετός κοκάλινος κατέρρευσε με
κρότο. Τότε κατάλαβε πως ο ξεναγός ήταν σε διατεταγμένη
υπηρεσία, ο ξεναγός. Κι όλο το σκηνικό με τις φωτιές στις
πλατείες ήταν στημένο. Και τώρα που όλα έμοιαζαν να εί-
χαν υποταχτεί στη μοίρα τους, δεν άξιζαν τίποτα πια.
Στράφηκε στην Αλκινόη ο Ξένος κι αυτή τον κοίταξε λυ-
πημένη.
— Εδώ θα μείνεις! του είπε.
Αυτός δε μίλησε. Ωστόσο, δεν είχε η σιωπή του την απο-
δοχή των μελλούμενων, μόλο που η γυναίκα φαινόταν κα-
λά να ξέρει.
Της έγνεψε γλυκά κι εκείνη τον οδήγησε στην είσοδο
που είχε επάνω χαραγμένη μια κλίνη. Ήταν εκεί η κλίνη αν-
θοστόλιστη. Και η αρχόντισσα ορθή. Είχε στην κεφαλή το
στέμμα, στους ώμους τα μαλλιά και ολούθε την ωραιότητα
γυμνή.
— Με λένε Αλκυόνη!
Γύρισε πίσω για να ιδεί.
Η άλλη είχε χαθεί.
Και ως είδε και την πύλη του σβηστή, ύψωσε άγριο
βλέμμα. Όμως, η γυναίκα αγνόησε τη σκληράδα και ήρθε
κοντά. Ώσπου τον άγγιξαν οι σκληρές ρώγες. Καθώς τον
διαπέρασε το ρεύμα της νεκρής ανάμνησης, σκέφτηκε ότι
όλα τα πρόσωπα είχαν διαχυθεί και η μνήμη ερχόταν απ’ το
μέλλον.
Άναψε η μεγάλη οθόνη. Και φάνηκε γραμμένο το όνομά
του σε γλώσσες πολλές πλαισιωμένο από ιερογλυφικά και
τύπους.
Τότε κατάλαβε πως το άγγιγμα έστειλε σήματα ηλεκτρι-
— 68 —
κά κι αυτή γνώριζε πια τους κρυφούς του πόθους. Όμως,
καθώς είχε αναμετρηθεί πολλές φορές με το θάνατο, ήξερε
καλά όλες τις δολιότητες των ερώτων. Κι έστειλε μήνυμα
σκληρό πως δε φοβάται.
Φαίνεται ότι είχε ακόμα δύναμη πολλή, γιατί η οθόνη γέ-
μισε χιόνι. Και η γυμνή Αλκυόνη έβγαλε το στέμμα και φό-
ρεσε σουρτούκο και παπούτσια χοντρά. Και έτσι, άγουρη
ακόμα απ’ τον καιρό, ήρθε κοντά του και τον φίλησε. Και
ήταν σα να ’λαμψε ένας ήλιος γνώριμος. Και κράτησε η ευ-
τυχία αυτή όσο η σκέψη έκανε να πάει και να ’ρθει τριάντα
τρία χρόνια.
Ύστερα η Αλκινόη φάνηκε στην άλλη είσοδο· τον περί-
μενε. Αυτός πειθήνιος την ακολούθησε.
Διάβηκαν διαδρόμους παράξενους και στοές με πυρ-
σούς. Και βρέθηκαν στην αίθουσα με τον κόκκινο κύκλο.
Περιπολούσε εκεί το θηρίο. Και είπε ο Ξένος:
— Αυτόν τον ξέρω. Βασάνιζε τις κρατούμενες στα υπόγεια.
Και απάντησε η γυναίκα:
— Αυτό είναι η ειμαρμένη!
Θυμήθηκε τότε την αμείλικτη σκληράδα του θύματος.
— Θα σε οδηγήσω στην κόλαση να με φυλάς!
Και είδε πως ο κύκλος ήταν άδειος. Μα, μέσα στην ανυ-
παρξία του ήταν ακόμα πορφυρός. Κι έδινε νόημα στη βάρ-
δια των ανίδεων φυλάκων.
Και επειδή όλα τα χρώματα είχαν αξία συμβολική στο
ετερόφωτο σύμπαν, χαμογέλασε αυτάρεσκα ο άνδρας. Και
η γυναίκα χάρηκε. Και ο σιδερόφρακτος αλαφιάστηκε. Και
τον προσπέρασαν αυτοί την ώρα που εκείνος οσμιζόταν το
ένστικτό του.
Βαδίζοντας χωρίς να μιλούν εισήλθαν στον θολωτό τάφο.
Εκεί τους υποδέχτηκε η βασίλισσα με το χρυσό στεφάνι.
— 69 —
Δείχνοντας προς το βουνό με τις ψηλές βαλανιδιές, τους
είπε πως κάποτε σ’ αυτόν τον τόπο κατοικούσανε Θεές που
ερωτεύονταν τους θνητούς των ορέων· και τότε χρύσωναν τα
δέντρα των συνευρέσεων· και οι βασιλείς στέλνανε τους δού-
λους να κόψουν τα κλαδιά και να στεφανώσουν τις βασί-
λισσες. Για να έχουν αυτοί να χαίρονται και εκείνες να τους
δοξάζουν.
Καθώς έμοιαζαν παραμυθένια τα ψεύδη και ένιωσε εκεί-
νη τα βλέμματα να την καρφώνουν, άλλο δεν κράτησε. Βγά-
ζοντας φωνή γοερή σαν θρήνο, σπάραξε:
— Με θάψανε ζωντανή στο θάνατό του!
Αντιλάλησαν τα φωνήεντα στους εφτά θόλους, σείστηκαν
οι κίονες και η θύρα κατέρρευσε. Και μέσα στη μαρμαρόσκο-
νη πρόβαλε ο μονόφθαλμος βασιλιάς. Και εκλιπαρώντας τη
σιωπή τους, ζήτησε να σφραγίσουν την αρχαία κατοικία του.
Να βρει ανάπαυση στο μύθο!
Και σα να τους λυπήθηκε ο άρχοντας των αιώνων αυτόν
και τη συμβία του, έστειλε άνεμο δυνατό που σήκωσε την
άμμο της ερήμου. Κι έθαψε τον παλιό τάφο, την ώρα που η
Αλκινόη οδηγούσε τον ξένο στην άλλη στοά.
Προχώρησαν ώσπου έγινε η στοά σκοτεινός διάδρομος.
Ήταν εκεί ομοιώματα κεφαλών φωσφορίζοντα. Έμοιαζε ως
να ’χαν αποκεφαλιστεί οι παλιοί πολεμιστές, για να γίνουν
οδοδείκτες μιας παράλογης περιπλάνησης.
Όμως, όπως όλες οι κλειστοφοβικές περιπέτειες, έτσι κι
αυτή επήρε τέλος, πριν σφίξει ανεπανόρθωτα η θηλιά που πα-
ραλύει τις αισθήσεις. Και απρόσμενα είδαν φως. Και σ’ αυ-
τή τη νέα στοά έμοιαζε η οροφή με ουράνιο θόλο. Και κάτω
κυλούσε ο ποταμός. Ήταν εκεί χιλιάδες γυναίκες ακροβολι-
σμένες στη μία όχθη. Και στο νερό ο Βαπτιστής καλούσε τους
Προφήτες. Και κάθε φορά που κάποιον ράντιζε, το πλήθος
— 70 —
δόξαζε το όνομά του. Κι ακούγονταν όλες του κόσμου οι
γλώσσες. Κι έμοιαζε η παράσταση σαν τελετή εκλογής του νέ-
ου Θεού. Καθώς όλοι ραντίστηκαν, ήρθαν οι άνδρες στην άλ-
λη όχθη και ζήτησαν μερίδιο στη θεία δημιουργία. Κι έστει-
λαν τις Ιέρειες να βαπτιστούν. Και καθώς αυτές πλησίαζαν,
σηκώθηκε δίνη νερού κι ο Βαπτιστής εχάθη. Κι όπως όλοι
κοιτούσαν με ταραχή και δέος, φάνηκαν οι πέντε στρατοί
στην όχθη. Αποζητώντας την μονοκρατορία του δικού τους
Προφήτη, αλληλοσπαράχτηκαν.
Και καθώς βάφτηκε κόκκινος ο ποταμός, ο Ξένος βλα-
στήμησε. Και σημαδεύοντας στο κέντρο του τρούλου έκα-
νε θρύψαλα το φοβερό τοπίο. Όλα σβηστήκανε σαν εφιάλ-
της που συναντάει το ξύπνημα. Και η Αλκινόη έβγαλε στε-
ναγμό βαθύ. Κι ό άνδρας την τράβηξε στην άλλη πόρτα.
Εκεί κοντοστάθηκαν. Φαινόταν σαν κελί ο χώρος. Όμως,
τίποτα δεν ήταν αληθινό, καθώς ο νέος ζωγράφιζε στους τοί-
χους κάγκελα.
Όταν τους είδε, στάθηκε. Και αφού τους μέτρησε πολλές φο-
ρές με τη ματιά του, άφησε κάτω τα σύνεργα και σαν κατάδικος
που γνώριζε τα όρια του, αποσύρθηκε στην ανυπαρξία του.
— Είναι ο Ορέστης, ψιθύρισε η Αλκινόη.
Τότε ο Ξένος πλησίασε θαρρετά και αφού τον κοίταξε
βαθιά, του φώναξε:
— Φτάνει πια!
Εκείνος χαμογέλασε. Και σα να μην είχε ακούσει αιώ νες
άλλη τέτοια φωνή, έσπασε τη σιωπή του. Ζυγιάζοντας ένα-
ένα τα φωνήεντα και τα σύμφωνα, μίλησε:
— Είμαι ο Ρασκόλνικοφ!
Και καθώς είδε την απορία να αιωρείται στο ζωγραφι-
σμένο δωμάτιο, συνέχισε.
— Είμαι απόγονος του μητροκτόνου!
— 71 —
Ο Ξένος πλησίασε ακόμα πιο πολύ. Τίναξε ψηλά το εξά-
σφαιρο. Κι αρπάζοντάς το με τ’ άλλο χέρι, στη στροφή, το
έκρυψε ξανά στη ζώνη.
— Με τούτο ξάπλωσα πολλούς! του είπε.
Τότε, βγήκε η άλλη γυναίκα από τη σκοτεινή γωνιά κι
ήρθε κοντά στο νέο. Και αφού του χάιδεψε απαλά τα χέρια,
τον ικέτεψε:
— Ας πάψουν πια οι Ερινύες!
Όμως, καθώς αισθάνθηκε την ματαιότητα των λόγων της,
γύρισε στην Αλκινόη. Και μίλησαν στη γλώσσα των ματιών.
Εκείνη κάλεσε τον Ξένο. Τότε αυτός άγγιξε τρυφερά τον άλ-
λον και κλείνοντας πίσω του την πόρτα μουρμούρισε:
— Όσο υπάρχουν άνθρωποι…
Αλλά, δεν ήθελε ούτε για λίγο να φανεί πως είναι μπορε-
τό αυτό το υπόγειο να τον υποτάξει. Ζήτησε από την Αλκι -
νόη να τον οδηγήσει ξανά στη μεγάλη αίθουσα. Κι αυτή τον
κοίταξε λυπημένη. Του εξήγησε πως δεν υπάρχει επιστρο-
φή σ’ αυτή την περιπλάνηση.
Τότε ο Ξένος, μόλο που είχε σεβασμό στα λόγια της, άρ-
χισε να χτυπάει με λύσσα όλες τις πόρτες που έβρισκε μπρο-
στά του. Αυτή τρομαγμένη τον κρατούσε. Μέχρι που μια
από αυτές άνοιξε με κρότο. Και χύθηκαν τα σκυλιά κατά πά-
νω του. Όμως, καθώς ο φόβος ούτε στιγμή δεν τον σκίασε,
τα άγρια δίπλωσαν την ουρά και κρύφτηκαν δαρμένα.
Και ελευθερώθηκε ο δρόμος. Και πλησίασε στο στολι-
σμένο κοιτώνα.
— Μη! του φώναξαν, μη!
Όμως, αυτός την είδε.
— Μαρία! ψιθύρισε. Και εκείνη για λίγο ελευθερώθηκε
από τα μεθυσμένα στόματα. Και όπως τον κοίταξε, δάκρυ-
σε. Μα πριν προλάβει να κυλήσει το μαργαριτάρι στο μά-
γουλο, στέγνωσε στα βρωμισμένα χνότα.
— 72 —
Τον τράβηξε η Αλκινόη δυνατά. Μα αυτός μαρμάρωσε.
Και η μία από τις γυναίκες που φέρνανε κρασί ήρθε κοντά.
Και χωρίς να ακουστεί, πρόσταξε:
— Φύγε!
Αυτός υπάκουσε. Γιατί αναγνώρισε τη μητρική φωνή.
Και ήξερε πως είναι η μόνη φωνή που δεν πλανεύει.
Καθώς τα βήματά του χάραξαν ελικοειδείς διαδρομές,
έμοιαζε να είχε κλονιστεί. Όμως, όταν φάνηκε ο μαύρος γύ-
πας στο απολιθωμένο δένδρο, έγινε η όψη του σκληρή. Και
τρόμαξε ο πρώτος φρουρός και πέταξε. Κι όπως ήταν σχε-
διασμένο, βγήκαν στην περιπολία άλλα αρπακτικά παράξενα.
Έμοιαζαν με προϊστορικά πτηνά, μα πιο πολύ είχαν ανθρώ-
που όψη. Και επειδή αυτός δε φοβήθηκε, σάστισαν εκείνα.
Κι όταν πλησίασε πολύ, του κάνανε τόπο. Και πέρασε. Και
ήταν εκεί ένα σκοτεινό μέρος. Και μια χαράδρα βαθιά που την
γεφύρωναν σκελετοί δεινοσαύρων. Και η Αλκινόη, που τον
ακολουθούσε, του ζήτησε να πάρουν τον άλλο δρόμο στη
διασταύρωση. Όμως, εκείνος ρίχτηκε χωρίς κανένα δισταγ-
μό στο πέρασμα. Έτριξαν οι αρθρώσεις. Και σκιαχτήκανε όλα
τα πετούμενα. Κι αφήνοντας τις κρυφές φυλλωσιές σκέπασαν
το φως. Γύρισε ο Ξένος τα μάτια του ψηλά κι εκεί τη σκιά των
πουλιών, διέκρινε τον μεγάλο προβολέα που τον νόμιζε ήλιο.
Και λαγάρισε το τοπίο την ώρα που ο Κέρβερος τού κου-
νούσε την ουρά στη μέση της γέφυρας και ο βαρκάρης κω-
πηλατούσε στη βαθιά χαράδρα. Καθώς τον κοίταζε, το νερό
ανέβαινε. Όλο κι ανέβαινε μέχρι που η βάρκα ήρθε κοντά. Κι
ακούστηκε ο κωπηλάτης να φωνάζει:
— Φαέθων!
Και ο Ξένος κοίταξε τριγύρω. Κι ως είδε μόνο την Αλκι-
νόη δίπλα του και πάνω τα μαύρα πουλιά, κατάλαβε ότι αυ-
τό θα ήταν το όνομά του στο ταξίδι.
— 73 —
Όμως, δεν είχε όρεξη καμιά ούτε και ναύλα. Ρίχτηκε τό-
τε στην άλλη όχθη. Και διαβαίνοντας μια σκοτεινή σπηλιά,
αντίκρισε ένα τόπο με πέτρες· πολλές πέτρες. Ήταν εκεί αλυ-
σοδεμένοι, που σηκώνανε τις βαριοπούλες και στο σύνθη-
μα του Αρχηγού χτυπούσαν. Έκανε ώρα ο χτύπος να κάνει
το γύρω της κοιλάδας. Μα, όταν ακουγόταν, τινάζονταν τα
νερά της λίμνης και τα ψάρια βγαίνανε νεκρά στην επιφάνεια.
Και τότε έτρεχαν οι βαριούχοι και οι αλυσίδες κουδούνιζαν
μέχρι να πέσουν στο νερό. Ύστερα άξιζε το φαγοπότι πιο πο-
λύ από την ελευθερία. Κι όλοι δοξάζανε τον Αρχηγό και τον
ευγνωμονούσαν.
Όταν ο Ξένος πλησίασε, έβγαλε κραυγή:
— Χριστέ μου!
Τότε ο Αρχηγός τον πήρε παράμερα. Γονατιστός τον ικέ-
τεψε· τον σταύρωσε, να μην τον μαρτυρήσει.
Καθώς ο Ξένος τού έγνεψε να ησυχάσει, του έδειξε εκεί-
νος το μεγάλο βράχο. Βάδισαν κατά εκεί. Κι αντίκρισαν το
πέρασμα. Ήταν εκεί πολλά βουνά. Κι ανάμεσα η λίμνη· χρυ-
σοπράσινη. Έμοιαζε, παντού, να έχει χυθεί η ευλογία. Και η
δροσιά των γυμνών κοριτσιών σκόρπιζε μέθη. Καθώς πλη-
σίασε ο Ξένος, οι νέες τον χάιδευαν. Και ως να είχαν στε-
ρηθεί πολύ την άλλη σάρκα, έβγαζαν στεναγμούς. Και λα-
χανιάζανε στο άγγιγμα. Και φαινόταν πως τούτη η ηδονή εί-
χε περάσει τα όρια. Και η έκσταση έφτανε ψηλά ως το Θεό.
Μα τότε αναδύθηκε απ’ το νερό η Γοργόνα και σηκώνο-
ντας το ραβδί πάνω από το σκήπτρο της, τρεις φορές ράπι-
σε στον άνεμο. Κι έγιναν οι Θεές πράσινες σαύρες. Και κρύ-
φτηκαν τα ερπετά· και η Γοργόνα ρούφηξε τη λίμνη. Και ήρ-
θε πάλι η στοά με τους πυρσούς.
Κι ακούμπησαν στο πέτρινο πεζούλι ν’ ανασάνουν.
— Αυτά που συμβαίνουν είναι ο παραλογισμός που μας
— 74 —
εμφυτεύτηκε, είπε ξέπνοα ο Ξένος κι η Αλκινόη τον ρώτησε:
— Γιατί ήρθες;
Αυτός δε μίλησε. Γιατί απάντηση δεν είχε.
Την τράβηξε όμως κοντά του. Και καθώς τα χέρια γλί-
στρησαν στα κορμιά, αγκαλιάστηκαν. Κι ακούστηκαν τότε
μελωδίες γλυκές. Και χόρεψαν. Και έτσι όπως παραδόθη-
καν στη παραζάλη, δεν πρόσεξαν την άβυσσο που πλησία-
ζε. Μα πριν τους ρουφήξει, σηκώθηκε άνεμος φοβερός. Βρί-
σκοντας πέρασμα, τους τίναξε ψηλά. Κι έτσι πετώντας από
φεγγίτη σε φεγγίτη, άφησαν πίσω τους την κόλαση.
Καθώς η Αλκινόη κατάλαβε πως λίγο-λίγο θα τσακιστεί
η θέλησή του, τον οδήγησε σε ένα άδειο δωμάτιο με πολ-
λούς καθρέφτες.
— Είναι η μόνη ελπίδα, του είπε.
Και καθώς αυτός ρωτούσε σωπαίνοντας, εκείνη πρόσθε-
σε:
— Κανείς δεν έφυγε!
Και γυρίζοντας αλλού το πρόσωπό της, έκρυψε την αγω-
νία της.
Όμως, ο Ξένος είχε βρεθεί πολλές φορές αντιμέτωπος μ’
όλα τα πρόσωπά του και ήξερε πια. Στον πρώτο καθρέφτη
τού χάιδεψε τα μαλλιά, στον δεύτερο τού χτύπησε την πλά-
τη. Στον τρίτο, του έσφιξε το χέρι. Έτσι, καθρέφτη τον κα-
θρέφτη, ανάμνηση την ανάμνηση, προχώρησε ως το τέλος
χωρίς να ταραχτεί. Και καθώς η γυναίκα τον κοίταξε με ιερό
θαυμασμό, όλοι οι καθρέφτες ράγισαν. Κι έτρεξε στις ραγι-
σματιές τους αίμα. Και ήταν αυτό σημάδι πως οι κρυφές
πληγές όλες θα φωτιστούν, να γιάνουν.
— Είναι η μόνη ελπίδα! είπε ξανά η Αλκινόη και βάλ-
θηκε κι αυτή να αναμετρηθεί με τους καθρέφτες.
Όμως, δεν είχε είδωλο πουθενά. Κι ένα πέπλο λευκό σκέ-
— 75 —
πασε όλες τις αναμνήσεις. Τότε θυμήθηκε πως είχε πεθάνει
την άλλη φορά στον τρίτο καθρέφτη, όταν ο λευκός πατέ-
ρας την οδηγούσε σε σκοτεινό τόπο κι αυτή φώναζε πως θέ-
λει να ζήσει…
— Θα φύγεις! του είπε. Είχε στα λόγια λύπη και χαρά,
είχε στα μάτια αγάπη.
— Θα ’ρθεις μαζί μου! πρόσταξε αυτός και δίπλωσε τα
χείλη να σφυρίξει στ’ άλογό του.
Όμως, αυτή γλυκά τον πρόλαβε. Αρπάζοντας το χέρι του,
τον τράβηξε μακριά απ’ τους καθρέφτες. Και καθώς έπεσε
σκοτεινιά παντού, δεν είδαν. Μονάχα άκουσαν. Κι ήταν σχε-
δόν σίγουρο πως τα χοντρά γυαλιά θρυμματίστηκαν· και δεν
υπήρχε άλλη δοκιμασία.
Ωστόσο, μπορούσε αυτό να θεωρηθεί καταστροφή. Για-
τί είναι πολλές οι φορές που η αναμέτρηση δίνει νόημα στο
τίποτα.
Εκεί που περίμεναν μέσα στη συλλογή, πλησίασε ο Αγ-
γελιαφόρος. Κι αφού ψιθύρισε στο αυτί της γυναίκας το μή-
νυμα, αποσύρθηκε.
Γύρισε τότε αυτή και του είπε πως τον γυρεύει ο μέγας
Οδηγητής. Και επειδή ένιωθε τον άνδρα να απορεί, μίλησε
πάλι:
— Είναι μεγάλη η τιμή!
Όμως, αυτός δεν υπολόγιζε τέτοια. Ήθελε μονάχα να
σφυρίξει το σύνθημα. Να βγει ξανά στις πλατείες και στις
φωτιές. Κι εκεί στο παλιό παγκάκι, να την αγκαλιάσει όπως
και τότε. Και να μετρήσουν τα αστέρια πάλι. Κι όταν τελει-
ώσει το μέτρημα, να πουν γελώντας: είναι αμέτρητα!
Καθώς ταξίδεψε στη σκέψη, ήρθε ξανά η γυναίκα με το
στέμμα. Και τον άγγιξε πάλι. Και στην οθόνη προβλήθηκαν
χιλιάδες υποσχέσεις. Έμοιαζε η πρόκληση να ξεπερνάει τα
— 76 —
όρια. Όμως, αυτός απέστρεψε το πρόσωπό του. Κι έβγαλε
αυτή το στέμμα. Και φορώντας όψη φριχτή, φύγε καταρα-
μένε! του είπε. Και όπως απάντηση δεν έπαιρνε καμιά, άφρι-
σε εκείνη. Και μέσα στους αφρούς και στο μελάνι χάθηκε.
Και σαν όλα αυτά ποτέ να μη γινήκανε, είπε ξανά η Αλ-
κινόη:
— Είναι μεγάλη η τιμή!
Και καθώς δεν ήθελε να την κακοκαρδίσει, την ακολού-
θησε.
Περνώντας από δωμάτια φωτεινά και παράξενα βρέθη-
καν στο ξέφωτο. Ήταν εκεί ζωγραφισμένα δέντρα· και μια
φτερωτή που ανάδευε αέρα. Καθώς ανέπνευσε ο Ξένος βα-
θιά, άναψε ο μεγάλος προβολέας. Και μέσα στο φως που
διώχνει την ψευδαίσθηση, έλαμψε το ρόπτρο στη χαμηλή
θύρα. Κι ακούστηκε ο κτύπος έως τον κόσμο τον επάνω.
Και από το βάθος πλησίασαν οι ήχοι των βημάτων. Κι απ’
την οπή ξεχύθηκε το βλέμμα. Ύστερα ακούστηκε τρίξιμο δυ-
νατό και η σκουριά σκοτείνιασε την ατμόσφαιρα. Και η Αλ-
κινόη εξήγησε πως χρόνια πολλά τούτοι οι μεντεσέδες κρα-
τούσαν την πόρτα σφαλιστή.
Ο Οδηγητής τούς έφερε εκεί δίπλα στο τζάκι. Και ήταν
ένας χειμώνας στο μισό δωμάτιο. Και τα ξύλα έβγαζαν φλό-
γα γαλάζια, χωρίς καπνό. Δεν είχε καπνοδόχο αυτό το τζάκι
και ο Οδηγητής τούς έσφιξε ευγενικά το χέρι. Και η γυναί-
κα ρίγησε από συγκίνηση. Ήταν απ’ τ’ άγραφα αυτή η ευ-
καιρία. Όμως, ο Ξένος τραβήχτηκε ελαφρά με δυσπιστία.
Αργά, κρυφά χάιδεψε το σίδερό του. Και καθώς οπλίστηκε
με σιγουριά, πέρασε τις παλάμες του μέσα απ’ τη φωτιά.
Τότε, ο χειμώνας έφυγε απ’ το μισό δωμάτιο κι έλιωσε ο
λευκός τοίχος· κι αποκαλύφτηκε ότι ήταν από πάγο καμω-
μένος. Και φανερώθηκε η ρόδα που γύριζε μετρώντας τον
άλλο χρόνο. Και καθώς όλη η ασφάλεια ήταν στηριγμένη
— 77 —
στο φόβο, όλα γυμνώθηκαν. Και η γυναίκα σταυροκοπή-
θηκε, η γυναίκα.
Ήταν η πρώτη φορά που φάνηκε σημάδι του άλλου Θεού.
Ο Οδηγητής πήρε στα χέρια του το παλιό Ευαγγέλιο·
μα, πριν προλάβει να τ’ ανοίξει, έγινε αυτό ερωτικό εγκόλ-
πιο κι εκείνος είδε την κόμη του να μακραίνει και να αποκτά
το πρόσωπό του νιότη. Τότε, μέσα στη μεταμόρφωση, τρα-
ντάχτηκε απ’ τους λυγμούς το στήθος. Και στη μεγάλη τα-
ραχή ακούστηκε να λέει:
— Και τώρα που ελευθερώθηκα, τι θ’ απογίνω τώρα;
Και όπως τον έβλεπαν μες στην ελπίδα να σπαράζει,
ακούστηκε ποδοβολητό βαρύ. Και πρόβαλε ο Τρίτος με
τους φρουρούς. Και τρέξανε οι λευκοφορεμένοι και του φό-
ρεσαν χιτώνα πορφυρό. Και οι άλλοι έδωσαν εκκίνηση στη
μηχανή του πάγου. Κι άρχισε ο χειμώνας να επανέρχεται σι-
γά-σιγά. Και πριν αποκατασταθεί η πρότερη τάξη, ακού-
στηκε ο Οδηγητής να ρωτά:
— Ακόμα ζει ο ήλιος;
Έγνεψε ο Ξένος ναι! Μα η πόρτα με την αρχαία σκουριά
έκλεισε πίσω του με κρότο.
Ακούστηκαν ζητωκραυγές. Και ήχοι κροτάλων. Και κα-
θώς ο Τρίτος έφευγε χαρούμενος, η Αλκινόη κοντοστάθη-
κε. Γνωρίζοντας πως δεν είχε άλλο γυρισμό, ήρθε κοντά στον
Ξένο.
Εκείνος πλησίασε το λύκο που έστεκε στη γωνία λευκός
σα μάρμαρο. Όπως του χάιδεψε τη ράχη, γρύλισε. Κι άρχι-
σε να μετακινεί το κορμί του. Και μέσα στην κίνηση αυτή
ακούστηκε ο ήχος των μηχανών που κλείνουν. Και ήρθαν
μπροστά οι σκάλες. Και έστεκε εκεί μικρό παιδί που τον κα-
λούσε. Έκανε αυτός το πρώτο βήμα και πλημμύρισε ο τό-
πος ήλιο. Πάνω στο δεύτερο, γύρισε να ιδεί· καμιά δεν τον
— 78 —
ακολουθούσε. Τότε έβγαλε δυνατή κραυγή που ’μοιαζε με
κατάρα. Και σείστηκε το στερέωμα· κι όλοι οι κόσμοι της
ψεύτικης παρηγοριάς κατέρρευσαν. Και σηκώθηκε σκόνη
λευκή κι έκρυψε όλες τις σκάλες. Κι όταν φύσηξε η αύρα της
άλλης μέρας, ήταν ξανά στο δρόμο με τις πλατείες. Και οι
φωτιές είχαν σβήσει. Και τα πουλιά πετούσαν ξανά από το
κέντρο του ουρανού. Και τα σκιάχτρα ήταν πολύχρωμα. Και
από τους γύρω λόφους κατέβαιναν οι καβαλάρηδες. Και οι
γυναίκες κρεμούσαν γαρουφαλλιές στα παραθύρια. Και το
άλογο ήρθε κοντά στο σφύριγμά του.
Και ο Ξένος έφευγε!
Κι όπως έπεφταν οι τίτλοι του τέλους, βαθιά φωνή ιστο-
ρούσε το μύθο της Περσεφόνης.
— 79 —
