-
Η χρυσή πένα
— Πού είναι; τους ρώτησε.
Όμως, αυτοί δεν αποκρίθηκαν αφήνοντας τη σιωπή ν’
αγγίξει το αίνιγμα.
Τότε εκείνη, μη έχοντας σημάδι παλιό να φανερώσει, να
φανερωθεί, άνοιξε τρυφερά την παλάμη της και ήταν σα να
φτερούγισε ένα λευκό πουλί.
— Έφερα τη χρυσή πένα, ψιθύρισε.
Και καθώς είδε τη θλίψη σύννεφο, ήρθε κοντά.
— Τη βρήκα παραπεταμένη στη λήθη μου!
Σήκωσαν τότε οι άλλοι το χέρι τους στη θέση της συλ-
λογής. Κι αφού ο νους τούς ταξίδεψε, πόνεσαν. Έλυσε εκεί-
νη τα γόνατα. Κι αφήνοντας το σώμα στην πράσινη γη,
ασπάστηκε την Άνοιξη που φύτρωνε γύρω της. Και ήταν η
μέσα φωνή της που μίλησε:
— Μπορεί και να ’ναι αργά!
Καθώς αυτό το μήνυμα μεταδόθηκε σ’ όλων τα βλέμμα-
τα, ένιωσε λύπη βαθιά. Και θυμήθηκε τα τσιμπιδάκια στο
παιδικό κουτί. Και τον πατέρα που έφευγε. Και την πρώτη
αγάπη που ασυλλόγιστα λιθοβόλησε.
— Τι γύρευε εκεί η χρυσή πένα; αναρωτήθηκε.
Καθώς απάντηση καμιά δεν είχε, ρώτησε ξανά:
— 59 —
— Τι γύρευε εκεί η πένα παρατημένη στην ξεθωριασμέ-
νη ανάμνηση; Κι αυτός;
— Έγραφε μ’ ένα κάρβουνο! της είπαν.
Ήταν η πρώτη τους φωνή· φαινόταν τελευταία.
Όμως, αυτή τρεμόπαιξε τα βλέφαρα και κρύβοντας ένα
λυγμό, σιγοτραγούδησε:
— Μαύρα τα λόγια κι ο έρωτας κόκκινος, ο έρωτας!
Καθώς ακούστηκαν τρυφερά τα λόγια κι ο σπαραγμός
ελευθερώθηκε από το θρήνο, την πλησίασαν. Ένας της έδω-
σε το χέρι. Ήταν ως να ορθώθηκε Θεά μέσα στη θλίψη. Και
ήρεμα ρώτησε πάλι:
— Τώρα πού είναι;
Κοίταξαν οι άλλοι μακριά. Κι αυτή τους συνόδεψε.
Ήταν το σύννεφο λευκό. Και έμοιαζε γήινος ο ουρανός
κι ο λόφος ουράνιος.
— Θα τον γυρέψω! είπε και ξεκίνησε.
Αυτοί την ακολούθησαν. Άλλοι μακριά, άλλοι κοντά,
όλοι με την ελπίδα. Και ήταν σαν να ηχούσαν τα αρχαία
καρδιοχτύπια ξανά. Κι έμοιαζαν φωτοστέφανο οι κρυφές
σκέψεις. Και η γαλήνη ήλιος.
Όταν ανέβηκαν ψηλά, τον είδαν. Εκεί στη γέρικη ελιά χά-
ραζε στο κορμί της χρόνια. Και ήτανε γύρω τριγύρω ανθοί
και πέτρες.
Ύψωσε χέρι στην αντηλιά. Όλοι σταθήκανε· είχανε φό-
βο: τη μοναξιά του μην ταράξουν.
— Μας πρόδωσε το βλέμμα, δικαιολογήθηκαν· κι αυ-
τός τους έγνεψε να ησυχάσουν.
Κι όταν αυτοί τραβήχτηκαν, πρόβαλε η άλλη μόνη.
— Γυρεύω τον Αρίοστο! ψιθύρισε.
— Είμαι εγώ! της απάντησε.
Τότε, εκείνη πλησίασε και μετρώντας τα χρόνια στο δέ-
ντρο, αναζήτησε τη γνωριμία στα μάτια του.
— 60 —
Όμως, εκεί ήταν η θάλασσα πλημμύρα. Κι όλα τα παλιά
καράβια είχαν πανιά λευκά, ολόλευκα σαν όνειρα καλοκαι-
ριού. Και δεν μπορούσε να ξεχωρίσει την επιθυμία μέσα στο
φως· μήτε τη λαχτάρα την παλιά· μήτε τον πόνο του απο-
χωρισμού μες στη γαλήνη.
— Με ξέχασες; ρώτησε.
Και καθώς είδε την άρνηση να διαγράφει στο κενό, για-
τί; πρόσθεσε χωρίς ήχο.
Τότε αυτός χαμογέλασε. Και ήταν μια θλίψη που φτε-
ρούγισε.
— Έρχεται η ώρα, είπε, όπου η απώλεια υψώνει την αγά-
πη· πάνω από την προσμονή , πάνω απ’ τον πόνο. Και αιω-
ρείται αυτή έξω απ’ το χρόνο. Μόνη. Κι αθάνατη.
Καθώς ακούστηκαν αυτά τα λόγια τα βαθύνοα, έπεσε συλ-
λογή. Και κοιτώντας αυτή το πλήθος ένιωσε να σκορπίζεται
ανάμεσά τους. Ήταν παντού και πουθενά. Και δεν ήξερε αν την
νοιαζόταν πια, μόλο που ήταν η ανάμνηση ανάσα.
Τότε εκείνος της κράτησε το χέρι. Και κινήθηκε το αίμα
γυρεύοντας διαφυγή. Κι έγιναν κόκκινα τα μάτια. Και έστα-
ξε το δάκρυ διάφανο.
Άνοιξε το ξύλινο κουτί και η κούκλα την κοίταξε λυπημένη.
— Είμαι εγώ! της φώναξε. Όμως, εκείνη είχε καρφώσει το
βλέμμα της στους μαύρους κύκλους. Και δεν είχε νόηση του
χρόνου. Μόνο μια μνήμη βαθιά και μια παράσταση: φεγγά-
ρι πρόσωπο, μαύρα μαλλιά και μια ελπίδα πελώρια σαν αθω-
ότητα. Είμαι εγώ! ψιθύρισε πάλι κι όλες οι παιδικές μορφές
την χαιρέτησαν. Και οι σιωπές ήχησαν σαν ανάμνηση.
Τότε εκείνος έσκυψε αποζητώντας την ανάσα της κι αυτή
του έδωσε τα χείλη. Όμως, εκεί αιωρήθηκαν οι επιθυμίες πά-
νω από τα άνυδρα. Ώσπου το δάκρυ έσταξε ξανά κι αυτός το
γύρεψε. Κι έμοιαζε αυτό το φιλί με αναφιλητό, όπου η χαρά
δεν ξεχωρίζει από τον πόνο. Κι έμοιαζε αυτό το σμίξιμο πη-
— 61 —
γή και φλόγα. Άλλη να ανάβει, άλλη να θυμάται. Άλλη να
σβήνει, άλλη να ξεχνά. Και ήταν σαν άλλοτε, ήταν σαν τώρα.
Κι αφού λαγάρισε το θολό τοπίο, έβγαλε αυτή τη χρυσή
πένα και αναδεύτηκε ο πίσω χρόνος. Κι ένα χαμόγελο, σχε-
δόν πικρό, φανέρωσε την αναγνώριση.
— Είναι δική σου! της είπε κι εκείνη σάστισε.
— Μα εγώ τη λησμόνησα! σπάραξε.
Και ένιωσε να μαγαρίζει τα όσια. Και είπε:
— Πώς να το ξεπληρώσω τώρα;
Και είχε το ερώτημα την απόγνωση του αναπάντητου.
Και το σπαραγμό της αποκάλυψης.
— Δεν ήθελα! ψέλλισε, δεν ήξερα! δάκρυσε.
Καθώς θυμήθηκε όλες τις αγάπες που της χάρισαν, ένιω-
σε να αιωρείται πάνω από τα γήινα. Και γέμισαν τα μάτια
αίμα.
— Αρίοστε!
Ακούστηκε η φωνή πρώτα σαν κάλεσμα κι ύστερα σαν
αποχωρισμός. Πρώτα λαχτάρα, ύστερα λύπη μεγάλη.
Και καθώς αυτός γαλήνια σιωπούσε, άνοιξε πάλι το παι-
δικό κουτί. Κι έβγαλε από εκεί έναν μικρό καθρέφτη. Και τον
έστρεψε πρώτα στον ήλιο, ύστερα στο πρόσωπό της. Ένιω-
σε όλα τα είδωλα να καίνε. Και είδε εκεί τον πατέρα να της
κρατά το χέρι. Και να βαδίζουν στον ασπρισμένο δρόμο. Και
ήταν εκεί η μητέρα που την καλούσε να της χτενίσει τα μαλ-
λιά κι αυτή γελούσε. Και ήταν μικρή και όμορφη. Γελούσε.
— Δεν ήμουν πέτρινη! φώναξε.
Όμως, καθώς θυμήθηκε τη σκληράδα των ασυλλόγιστων
προσταγών, ένιωσε την ενοχή να την πυρπολεί.
— Φύγε!
Και ήταν σαν να συνάντησε την απελπισία που την νόμιζε,
τότε, εγωισμό και ήτανε συντριβή. Ήταν σαν να τρεμόπαιξε
στο ησυχασμένο βλέμμα του ένας πόνος παλιός, αφόρητος.
— 62 —
Κοίταξε τότε πάλι στον παιδικό καθρέφτη γυρεύοντας
εξήγηση. Και είδε εκεί την έφηβη να κλαίει και να φοβάται.
Και τη νέα να παραδίνεται ανυπεράσπιστη στην αγάπη. Και
είδε την άλλη να της φοράει τη μάσκα της και να προστάζει:
— Διώξε τον!
Καθώς αυτά φανέρωσε ο καθρέφτης, έβγαλε ένα φως
που χύθηκε στα περασμένα. Και φώτισε την απελπισία. Και
τη φυγή του φώτισε.
Ήταν εκεί όπου όλοι οι δρόμοι είχαν σβηστεί και δεν
υπήρχε ούτε λόγος πια άλλον να ζωγραφίσει. Ήταν εκεί
όπου δεν ήθελε να βλέπει.
Όταν αυτά τα είδε και απ’ την παλιά τη μνήμη ανακάλε-
σε τα κρυμμένα μυστικά, πλησίασε το γέρικο δέντρο. Απλώ-
νοντας το χέρι, χάιδεψε τις χαραγμένες του πληγές. Και βγά-
ζοντας στεναγμό βαθύ, μονολόγησε:
— Είναι αργά!
Και λέγοντας αυτά τα λόγια, ήρθε ένα βήμα πίσω. Κι
απλώνοντας το χέρι, φτερό, γύρεψε ένα αντίο.
Εκείνος σφράγισε το κουτί με τις κούκλες γράφοντας πά-
νω του με τη χρυσή πένα:
— Ποτέ δεν είναι αργά!
Εκείνη έφυγε κρατώντας ενθύμιο την πένα. Και το ερώ-
τημα που δεν είχε απάντηση καμία:
— Πού βρέθηκε, αυτή, παραπεταμένη στη λήθη μου;
Κι αυτός πήρε το μαύρο κάρβουνο να γράψει πάλι.
Και το πλήθος διχάστηκε.
Έμειναν άλλοι σ’ αυτόν και άλλοι πήγαν με τη γυναίκα
που την έλεγαν Χρυσάνθη.
Ήταν σαν όλοι να γύριζαν. Ήταν σαν όλοι να έφευγαν!
Και δεν είχε τέλος η ιστορία. Μόνο αρχή!
— 63 —
