Ε, συ ποιητή!
άσε το κύμα
μέσα σου ν΄αφρίζει,
με τη γαλήνη
της σοφίας σου
γράψε,
με την ηρεμία
της πιο βαθιάς
απελπισίας.
Ξέρεις:
ό,τι κοντά, στο μέλλον σου,
το είπες.
Μίλα για τον καιρό
των άλλων, των αγέννητων,
στείλε εκεί της λύρας σου
τους ήχους.
Κράτα εδώ
την αντήχηση του πηγαδιού
και την κραυγή σου κράτα.
Το μέλλον συντίθεται
από τα θραύσματα
του παρελθόντος,
φύσα τη σκόνη,
ξέπλυνε τη σκουριά,
κράτα τη λύπη,
ψάξε τη χαρά,
θέλει κοσκίνισμα η άμμος
να χρυσίσει.
Ε, συ ποιητή,
είσαι το ευλογημένο φίλτρο,
άστ' τα δαιμόνια μέσα σου
να πριονίζουν
το δικό σου δέντρο,
φύτεψε εσύ τα δέντρα
των επόμενων.
Τις λέξεις πιο πολύ
από τα μάτια σου
να τις προσέχεις,
πάνω απ'τον έρωτά σου,
πάνω απ΄την πρόσκαιρη
την ύπαρξή σου
να τις έχεις,
αυτές συνθέτουν
την αθανασία.
Ε, συ ποιητή
πάρε το μαύρο
του εφήμερου θανάτου,
κάνε τους στίχους σου
λευκές ρωγμές του,
κάνε το ποίημα σου ελπίδα.
