Αν μπορούσε, ένα
δελφίνι να την πάει βαθιά στον ωκεανό κι ύστερα, σε ξένους τόπους. Σ’ όλες τις
πρωτεύουσες του κόσμου να χαθεί! Αν μπορούσε να παραμερίσει το βουνό και να
κοιτάξει μακριά στον ορίζοντα…
Όλους τους
αγαπούσε κι όλοι την πλήγωναν. Ήθελε, συχνά, να φωνάξει. Όμως, στέναζε. Κι ο
σκοτωμένος αέρας την πλημμύριζε.
Βρήκε κάτι
κιτρινισμένα χαρτιά και αποφάσισε να ταξιδέψει στο παρελθόν: Πάντα έδινε.
Υπάκουη στη μάνα και τον πατέρα. Πιστή στην αναπαραγωγή των αξιών μιας ξεπερασμένης
γενιάς. Πιστή στον εραστή, πιστή στο σύζυγο. Πιστή στα κάθε λογής κυρίαρχα
μοντέλα. Σκέφτηκε το σώμα της που δύσκολα μπόρεσε να τ’ αγαπήσει. Λαίμαργα
μάτια, κάθε φορά, την κομμάτιαζαν. Και ήθελε, τόσο πολύ, γυμνό το κορμί, και
την ψυχή της γυμνή, να τα δώσει. Όμως, ο φόβος την κλείδωνε. Τα χρόνια
περνούσαν, με τεράστια κενά ζωής.
Άφησε τα χαρτιά κι
αποφάσισε να ταξιδέψει στο μέλλον. Χαμογέλασε για να διώξει το φόβο. Θύμωσε για
να γίνει πιο δυνατή. Μελαγχόλησε στη σκέψη των χαμένων επαναστάσεων, που τις
ακολούθησε και την ξεστράτισαν, αφού πρώτα την ξόδεψαν. Σκέφτηκε και τα
καινούργια προσκλητήρια. Των δελτίων και των ανακοινωθέντων.
Μελαγχόλησε, ξανά,
και βγήκε σους δρόμους. Η βροχή, καυτή, της χάιδεψε τα μαλλιά.
Αν μπορούσε, ένα
δελφίνι να την πάει βαθιά στον ωκεανό κι ύστερα, σε ξένους τόπους. Σ’ όλες τις
πρωτεύουσες του κόσμου να χαθεί!
Βαγγέλης Φίλος
Δημοσιεύτηκε στις
"γυναικείες σελίδες", τεύχος 1, Απρίλιος 1994
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η γνώμη τροφοδοτεί τη δημιουργία